Budynek Przytułku dla Starców i Kalek Łódzkiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Dobroczynności w Łodzi został wzniesiony przez firmę Otto Gehliga w latach 1894-1896. Autorem projektu z roku 1884 był Franciszek Chełmiński. Został zrealizowany staraniem Towarzystwa Dobroczynności i hojności łódzkich fabrykantów z Juliuszem Heinzlem na czele. Powstałe w 1877 r. prowadziło działalność, której nadrzędnym celem było zorganizowanie przytułku. Ten zaś początkowo mieścił się w wynajętym budynku przy ulicy Cegielnianej (obecnie Jaracza).
Budynek stanął na działce otrzymanej od władz miejskich, przy ulicy Dzielnej 45 (dzisiejsza Narutowicza) róg Rynku Targowego (obecnie pl. Dąbrowskiego). Przytułek, który został oddany do użytku w dniu 11 marca 1897 r. i był przeznaczony dla 120 osób, z reguły był przepełniony. Dwa lata później z inicjatywy dr. Karola Jonschera, zarząd Towarzystwa Dobroczynności otworzył na posesji pawilon przeznaczony dla osób umysłowo chorych. Później został przeniesiony na tereny Kochanówka.
Budynek mieścił również dwie kaplice, katolicką i protestancką. Przed wybuchem II wojny światowej, w 1937 r. powstał w głębi posesji szpital położniczy św. Elżbiety. Wejście główne od strony ul. Narutowicza 60 jest zdobione neoromańskim portalem, wspartym na kolumnach. Nad nim znajdował się niegdyś łaciński napis "Res sacra miser" - "Miłosierdzie rzeczą świętą". Zastąpiony został innym "Collegium Anatomicum".
Po wojnie został przejęty w roku 1948 przez Uniwersytet Łódzki. Następnie z lekarskich wydziałów została wyodrębniona Akademia Medyczna. "Atrakcją" Collegium Anatomicum to niewątpliwie Muzeum Eksponatów Anatomicznych, które jest niedostępne dla ogółu mieszkańców.