Ruiny zamku Tęczyńskich, Radziwiłłów i Zamoyskich (XIV/XV w.) zwane Zamczyskiem. Zamczysko, będące siedzibą dawnych właścicieli Kraśnika, zachowało się jako wyniosła góra położona na północ od rynku Kraśnika i oddzielona od niego głębokim wąwozem. Obiekt od 1962 r. wpisany jest do rejestru zabytków.
W wyniku archeologicznych badań wykopaliskowych przeprowadzonych przez Katedrę Archeologii UMCS w Lublinie oraz Muzeum Regionalne w Kraśniku oraz analizy dostępnych materiałów ustalono początki zabudowy Zamczyska na przełom XIV/XV wieku i wydzielono trzy fazy użytkowania. Budowa najstarszego obiektu późnośredniowiecznego (faza I), pochodzącego z końca XIV lub z początku XV wieku, związana była prawdopodobnie z osobą Andrzeja Tęczyńskiego. W drugiej połowie XV wieku nastąpiła odbudowa zamku przez Jana Rabsztyńskiego (II faza). W fundamentach dworu II fazy użyto ciosów piaskowca, który używany był także przy budowie Kościoła NMP, a w obiekcie fazy I użyto tylko kamienia wapiennego i cegły palcówki oraz ewentualnie drewna. Dwór spalił się na przełomie XV/XVI w.
III faza to prawdopodobnie odbudowa dworu przez Jana Gabriela na początku XVI wieku po zniszczeniach tatarskich z przełomu XV/XVI w. Linia Gabriela to okres świetności zamku, renesansowego wystroju , który odbił się w gotycko-renesansowych kaflach nawiązujących do wzorów małopolskich. Koniec egzystencji Zamczyska jako siedziby rezydencjonalnej to druga połowa XVI wieku. Do połowy XVII wieku rezydowali w nim dzierżawcy i zarządcy , w tym okresie budynki popadły w ruinę i były rozbierane.