Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny wzniesiono w miejsce drewnianego kościoła pw. św. Pawła, wzmiankowanego w 1403 roku. Budowa obecnego obiektu rozpoczęła się ok. poł. XV wieku. Z tego okresu pochodzi gotyckie prezbiterium i zakrystia. W 1469 roku kościół został przekazany kanonikom regularnym, wówczas rozpoczęto budowę korpusu nawy.
Z inicjatywy Jana Gabriela Tęczyńskiego, w I poł. XVI w. nastąpiła przebudowa kościoła, budowla nabrała cech renesansowych. W 1657 roku kościół został zrabowany oraz częściowo spalony przez Szwedów. Odbudowę podjęto w stylu barokowym.
W dalszych okresach miały miejsce kolejne przebudowy. Po pożarze w 1877 roku zabytek z zewnątrz otynkowano.
W kościele zachowały się liczne elementy późnogotyckie i renesansowe, m.in. wieloboczne, zamknięte prezbiterium, trzy jednakowej wysokości nawy posiadają sieciowe sklepienia późnogotyckie oraz szereg detali renesansowych. Ołtarz główny kościoła jest późnogotycki, bogato złocony, z rzeźbami i obrazami: Matki Boskiej Kraśnickiej z Dzieciątkiem z 1. poł. XVII wieku, na zasuwie znajduje się obraz Wniebowzięcia NMP z 2 poł. XVIII wieku. Pozostałe ołtarze są barokowe i rokokowe. Wnętrze zdobi polichromia z XVIII wieku oraz obrazy z XVII i XVIII wieku.
W kościele znajdują się renesansowe nagrobki Tęczyńskich, późnorenesansowe stalle oraz ława kolatorska w prezbiterium, w nawie ławki i konfesjonały barokowe z XVII wieku.