Klasztor Franciszkanów Niepokalanów znajduje się we wsi Paprotnia, gminie Teresin. Został założony w 1927 r przez franciszkanina Maksymiliana Marię Kolbego. 1 października 1927 r. książę Jan Drucki-Lubecki przekazał 5 akrów ziemi pod budowę klasztoru, a w miarę rozbudowy i rozwoju przekazał kolejne działki. W sumie franciszkanie otrzymali 25 ha. Pierwszym obiektem, który został wybudowany była drewniana kaplica. Początkowo na terenie klasztoru zamieszkiwało 18 zakonników, a w 1939 r. 762, w tym 204 alumnów.
Niepokalanów był bardzo dużym ośrodkiem wydawniczym pism religijnych w Polsce. Rocznie drukowano tutaj ok. 60 mln egzemplarzy czasopism, w tym druk miesięcznika „Rycerz Niepokalanej” dochodził do miliona sztuk. Do wydawanych czasopism należały min: „Rycerzyk Niepokalanej”, „Mały Rycerzyk Niepokalanej”, „Informator Rycerstwa Niepokalanej”, pismo codzienne „Mały Dziennik”, a w ostatnich latach przed wojną także „Miles Immaculatae”, „Biuletyn Misyjny”, „Echo Niepokalanowa”, a także wydawnictwa książkowe, które broniły wiary i obyczajów, zabiegały o szczęśliwą rodzinę polską, walczyły o sprawiedliwość społeczną. W lipcu 1931 r. została założona przez braci zakonnych w klasztorze Ochotnicza Straż Pożarna. Dla potrzeb wydawnictwa w 1938 roku planowano otwarcie małego lotniska.
Rozkwit ośrodka niepokalanowskiego przerwał wybuch II wojny światowej. W klasztorze pozostało wówczas tylko 34 braci zakonnych z o. Maksymilianem i o. Piusem Bartosikiem. 19 września zakonnicy zostali aresztowani i przewiezieni do więzień w Lamsdorf, Amtitz i Ostrzeszowie. Po zwolnieniu ich 8 grudnia wrócili do ograbionego Niepokalanowa. Niemcy wywieźli intertypy z zecerni i część maszyn drukarskich, a to, co pozostało zniszczyli. Zrabowali także materiały, które były przeznaczone na budowę kościoła.
Ojciec Maksymilian Kolbe dążył do wznowienia wydawania „Rycerza”, ale zgodzono się tylko na wydanie jednego numeru grudniowo - styczniowego 1940/41, w nakładzie 120 000 egzemplarzy i to tylko na okręg warszawski. W dniu 17 lutego 1941 r. został aresztowany o. Maksymilian Kolbe wraz z pięcioma braćmi. Został on przewieziony na Pawiak, a następnie do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie oddał życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka. Zginął od zastrzyku z trucizny w dniu 14 sierpnia 1941. Ciało jego zostało spalone w krematorium.
Niepokalanów został wyzwolony 18 stycznia 1945 r. Ojcowie dostali zezwolenie na działalność wydawniczą. Zaczął wychodzić „Rycerz”, zostały wydane książki o o. Maksymilianie Kolbie autorstwa Jana Dobraczyńskiego - „Skąpiec Boży” i Gustawa Morcinka „Dwie Korony”. Przy klasztorze utworzone zostało liceum ogólnokształcące, a także wznowiono budowę kościoła.
W maju 1949 r. władze komunistyczne zarekwirowały wszystkie maszyny, sprzęt oraz materiały drukarskie, zamknięto szkołę, a następnie seminarium. Cenzura nie zezwoliła na wydawanie „Rycerza”. Mimo przeciwności został wybudowany kościół, a Niepokalanów stał się sanktuarium, które masowo było odwiedzane przez pielgrzymów. W 1980 roku wznowiono wydawanie „Rycerza Niepokalanej” w nakładzie około 90 tys. egzemplarzy. W dniu 1 marca 1995 roku rozpoczęło nadawanie „Radio Niepokalanów”, natomiast 11 lutego 1996 r „Telewizja Niepokalanów”.
Na terenie klasztoru Niepokalanów w dniu 6 sierpnia 1998 r. zostało otwarte i poświęcone muzeum poświęcone życiu i pracy o. Maksymiliana Kolbego, działalności Niepokalanowa oraz misjom franciszkańskim na całym świecie.