Klasztor salezjanów (dawniej reformatów) w Lutomiersku znajduje się nad Nerem niedaleko ujścia strugi Wrząca. Budynek klasztoru pierwotnie był zamkiem, który został wzniesiony najprawdopodobniej około 1400 r. przez Różyców-Niechmirowskich. Około 1460 r. był własnością Poddębskich, a następnie jako wiano Anny Poddębskiej, która w 1518 r. wyszła za mąż za Zygmunta Grudzińskiego, zamek przeszedł w ręce tej rodziny.
W 1650 r. kolejny właściciel zamku Jędrzej Grudziński, wojewoda rawski i dziedzic klucza lutomierskiego sprowadził reformatów i przekazał im zamek na pomieszczenia klasztorne. Przebudowa zamku na klasztor oraz budowa przylegającego do niego Kościoła Niepokalanego Poczęcia NMP trwała do 1659 r. W 1793 r. klasztor uległ pożarowi, następnie został odbudowany przez lutomierskich Wężyków.
W trakcie powstania styczniowego klasztor był ośrodkiem powstańczym. W 1864 r. skasowano klasztor, a zakonników wywieziono do Warty. W czasie działań wojennych w 1914 r. Niemcy ograbili klasztor i wywieźli archiwum. Po odzyskaniu niepodległości kościół i klasztor odbudowano i w 1926 r. oddano pod zarząd księży salezjanów, którzy pracują tu do dziś. W 1951 r. pomieszczenia klasztorne zniszczył pożar. Od 1996 r. w klasztorze mieści się Salezjańska Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna Stopnia II, która jest kontynuacją Salezjańskiej Szkoły Organistowskiej, która powstała w 1916 r. w Przemyślu.
Zamek w Lutomiersku został wzniesiony na planie prostokąta z dwoma budynkami mieszkalnymi na przeciwległych kurtynach. Dom północny był jednokondygnacyjny i od domu południowego oddzielał go prostokątny dziedziniec. Dom południowy był budowlą dwukondygnacyjną i podpiwniczoną. Interesujące jest umieszczenie bramy wjazdowej, która została przeprowadzona wprost przez wschodnią część budynku południowego. Było to rozwiązanie o tyle oryginalne, co i niekorzystne, bowiem zmniejszyło powierzchnię użytkową domu mieszkalnego, a przede wszystkim obniżyło wartość obronną zamku: w razie zdobycia przez wroga bramy, łupem atakujących padał również budynek południowy. Zewnętrzna ściana budynku z bramą zdobiona była cegłą zendrówką układającą się w rombowy wzór, czarny na czerwonym tle, a spoinowanie było pomalowane na kolor ceglasty.
Bryła zamku, mimo adaptacji na potrzeby klasztoru, dotrwała do naszych czasów prawie niezmieniona i dopiero remont przeprowadzony w latach 70. XX w. ją zniekształcił. Obecnie średniowieczne mury zamku widoczne są przede wszystkim w południowym skrzydle klasztoru. Tutaj też można zobaczyć dwa zamurowane okna na drugiej kondygnacji, wzory wykonane z cegły zendrówki oraz zamurowaną bramę zamkową z dwiema furtami. Istnieje również pogląd, iż zamek ufundował w I połowie XV w. ród Zarębów z Kalinowej, a sam zamek nigdy nie został w pełni zrealizowany.