Początki Łęczycy której nazwa oznacza "miejsce wśród łąk" najprawdopodobniej związane są z budową grodu broniącego przeprawy przez dolinę Bzury na ważnym szlaku handlowym łączącym Mazowsze z Wielkopolską. Pozostałości grodu - zwane Szwedzka Górą - widoczne są do dnia dzisiejszego. Jego powstanie datowane jest na VI w., a schyłek na wiek XIII, kiedy gród stracił swoje dawne znaczenie i stopniowo ulegał niszczeniu. Powstająca na zachód od grodziska osada targowa przejęła jego nazwę - Łęczyca (Stare Miasto).
Pozostałości tego grodu to przykład rozwoju obronnego budownictwa drewnianego i drewniano-ziemnego, charakterystycznego dla plemion słowiańskich. Przeprowadzone w latach 1948-1958 badania archeologiczne wykazały, że zachowane do dzisiaj wały grodziska kryją pod sobą pozostałości trzech kolejnych, nawarstwionych na siebie osad obronnych. Najstarsza z nich, której początki przypadają może na VI-VII wieku, otoczona była podwójnym częstokołem wokół krawędzi kępy. Gdy częstokół zbutwiał zastąpiono go przez wał drewniano-ziemny otoczony na zewnątrz skośnym częstokołem. W 1107 roku Bolesław Krzywousty w walce o władzę z bratem Zbigniewem zdobył gród, odbudował i wzmocnił.
System urządzeń drewniano-ziemnych otoczonych częstokołem miał u podstawy 15 m i był wysoki na 10 m. Tak umocnione grodzisko było otoczone trzema wałami oddzielonymi fosami napełnionymi wodą, przez które prowadził drewniany most do wieży wjazdowej, umiejscowionej we wschodniej części umocnień. W czasie najazdu Szwedzkiego na Polskę w XVII wieku najeźdźcy mieli ustawić na wałach grodziska armaty w celu ostrzeliwania broniącego się zamku. Stąd miejscowa ludność nazywa do dziś grodzisko "Szwedzką Górą". Wydobyte na stanowisku archeologicznym przedmioty znajdują się w Muzeum na Zamku w Łęczycy.