Sól to malownicza wieś położona w dolinie rzeki Słanicy i Czarnej Soli. Otaczają ją wzniesienia Rachowca (954 m n.p.m.), Oźnej (952 m n.p.m.), Kłokocza (752 m n.p.m.) i Łysicy (704 m n.p.m.). Jej nazwa ma związek ze złożami soli kamiennej, które znajdują się w okolicy. Woda rozpuszcza zawartą w skałach sól, a następnie wypływa na powierzchnię tworząc tak zwane źródła solankowe.
W górnej części miejscowości znajdują się nie eksploatowane źródła solankowe o temperaturze 38° C. Towarzyszy im metan. Woda ma barwę rdzawą, z delikatnym, kolorowym nalotem. Rdzawy odcień wody jest efektem zawartych w niej tlenków żelaza, natomiast kolorowy nalot pochodzi od ropy naftowej występującej w tej okolicy w śladowych ilościach. Woda w źródłach ma słony smak, jej mineralizacja wynosi 40-50 g/dcm3. Źródła te są uznawane za jedne z najbardziej zmineralizowanych na obszarze Karpat.
Pierwsze wzmianki o źródłach w Soli pochodzą z 1664 r. Według zapisu w Kronice Komonieckiego, sól była warzona przez górników sprowadzonych z Wieliczki, jednak ze względu na wysokie koszty pozyskania, zaprzestano jej produkcji w 1671 r. - wznowiono ją dopiero w 1712 r. W latach 1823-1824 ostatecznie zaniechano warzenia soli. Na polecenie władz austriackich zasypano wszystkie sztolnie.
Obecnie w Soli czynne są dwa źródła, które znajdują się około 2 km od stacji PKP, obok drogi biegnącej w głąb doliny Słanicy. Źródła warto zobaczyć - są zadaszone, ogrodzone drewnianym płotem i przypominają studnie. Stanowią jedną z atrakcji turystycznych miejscowości. Według specjalistycznych ocen dzięki wodzie zawartej w solankach leczyć można m.in. schorzenia górnych i dolnych dróg oddechowych, układu nerwowego, choroby naczyniowe i narządów ruchu.