Łaźniński Franciszek

Franciszek Ksawery Łaźniński (ur. 1761 inne źródła 1762? Warszawa- zm. 1819 Warszawa), paź króla Stanisława Augusta, następnie brygadier pod koniec wojny 1792 roku, wolnomularz. Wychowywał sie na dworze Stanisława Augusta, ukończył Szkołę Rycerską. Potem służył w kawalerii narodowej i szybko awansował. Jako major był bohaterem wojny polsko-rosyjskiej 1792. Uhonorowany, za bitwę pod Zieleńcami, Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari i awansem na brygadiera. Po kapitulacji targowickiej wcielony do wojska rosyjskiego. Dowodził 2 Brygadą Ukraińskiej Kawalerii Narodowej. Na wieść o wybuchu powstania kościuszkowskiego, wyprowadził pod koniec kwietnia Brygadę z Ukrainy na Wołoszczyznę i przez Galicję dostał się z nią do Polski, do wojsk powstańczych pod Połańcem. Za ten bezprecedensowy wyczyn 23 maja awansowany przez T. Kościuszkę na generała majora. Przestał dowodzić brygadą i został skierowany, m.in. do prowadzenia robót fortyfikacyjnych na Pradze. Czasowo komendant Pragi. Walczył w obronie stolicy przeciwko Prusakom. Po upadku powstania działał w ekstremistycznych organizacjach emigracji polskiej we Francji przeciwko tworzeniu Legionów Polskich we Włoszech. Z przekonania był jakobinem. Po ogłoszeniu amnestii przez cara Pawła wrócił do Warszawy

Hołd oddało 0 osób