Szlakiem Mikołaja Zebrzydowskiego

Mikołaj Zebrzydowski to ważny człowiek żyjący w XVII w. w czasach Zygmunta III Wazy. Był marszałkiem wielkim koronnym od roku 1596, starostą krakowskim od 1585 r., wojewodą lubelskim od 1589 r., i w końcu wojewodą Krakowskim od 1601r. Urodził się w Krakowie, gdzie jego ojciec był ważnym dygnitarzem na dworze Stefana Batorego. Uczył się w kolegium jezuickim w Braniewie, a następnie walczył w wojsku Stefana Batorego w wojnie o Gdańsk.

Związał się z bardzo ważną postacią - Janem Zamoyskim i dzięki niemu piął się po kolejnych stopniach kariery. Niestety po śmierci Zamoyskiego zorganizował bunt przeciwko królowi zwany rokoszem Zebrzydowskiego. Później wycofał się z życia politycznego i jako starosta lanckoroński osiadł na zamku w Lanckoronie.

Stamtąd podziwiał widział leżące na przeciwko wzgórze Żar. Pod wpływem dzieła Christiana Andrichoniusza opisującego widok Jerozolimy, postanowił wybudować drugą Jerozolimę obok Lanckorony. Opis ukształtowania terenów wokół starożytnego miasta przypominał mu bowiem okolice Lanckorony. Zebrzydowski wybudował najpierw kaplicę pw. Ukrzyżowania Jezusa Chrystusa, która początkowo miała służyć jako jego pustelnia w czasie postu. Potem zaczęły pojawiać się kolejne kaplice. Dzieło to kontynuował po śmierci jego syn Jan. Kaplice te postanowił oddać pod opiekę Bernardynom, którym ufundował klasztor i mały kościółek, później rozbudowywany przez potomnych. Mikołaj Zebrzydowski jest pochowany w krypcie kaplicy Zebrzydowskich na Wawelu.