Drugą część zwiedzania warszawskich Łazienek Królewskich, rozpoczynamy od… budynku Koszarów Inwalidów, zwanego również Koszarami Kantonistów. Dlaczego nie od domu Narutowicza? A to dlatego, że stanowiąc placówkę „wczesno-oświatową”, czyli przedszkole, willa ta jest ogrodzona i nie ma do niej swobodnego dostępu. Budynek dawnych koszar (podobnie jak stajnie Kubickiego), wzniesiono w latach 20. XIX wieku. Obecnie mieści się w nim Muzeum Jeździectwa i Łowiectwa. To właśnie na przyległym do niego wybiegu można spotkać różnej maści konie, które są jedną z atrakcji parku.
Teraz proponuję pójść dalej w kierunku południowym, by dojść do miejsca, którego jeszcze na Polsce Niezwykłej nie ma. A jest to miejsce, na którym w latach 1929-1937 odbywały się Międzynarodowe Oficjalne Zawody Konne CHIO, co upamiętnia pamiątkowa płyta, ufundowana przez Polski Związek Jeździecki. To miejsce upodobały sobie łazienkowe pawie i naprawdę trudno ich tu nie spotkać.
Obieramy kierunek północno-zachodni i podążamy do teatru. Nim jednak do niego dojdziemy, spotkamy, usytuowane na niewielkim pagórku, popiersie Stanisława Wyspiańskiego. Stąd widać już scenę na wodzie. Teatr zbudowany został tuż przed II rozbiorem, wg. projektów Jana Chrystiana Kamsetzera, na wzór starożytnego teatru w Herkulanum. Składa się z kamiennego amfiteatru na brzegu stawu oraz sceny na wyspie. W okresie letnim odbywają się tu koncerty i przedstawienia teatralne.
Idąc dalej, w kierunku najważniejszego obiektu Łazienek, napotykamy piękną, niezwykłą rzeźbę zatytułowaną „Tankred i Klorynda”. Jest to kopia, jej oryginał znajduje się w Puławach.
Najważniejszym obiektem parku jest oczywiście Pałac na Wyspie. Nad jego historią, architekturą, a także dekoracjami rzeźbiarskimi oraz malarskimi, rozwodzić można byłoby się długo. Wystarczy tu wymienić słynne alegoryczne wyobrażenia Wisły i Bugu z 1820 r., autorstwa Ludwika Kaufmana, czy dwie rzeźby Andrzeja LeBruna z 1776 r.: Tańczący Satyr i Bachantka. Wzniesiony został na zrębie dawnej łaźni Lubomirskiego. Obecny klasycystyczny pałac pochodzi z lat 1792-93. Składa się z korpusu głównego, dobudowanych doń skrzydeł bocznych, piętra z belwederem oraz dwóch pawilonów połączonych z pałacem kolumnadą przerzuconą nad kanałami.
Idąc dalej w kierunku północnym, dochodzimy do Starej Kordegardy, klasycystycznego budynku z 1793 r., który strzegł wówczas głównego wjazdu do pałacu, a który obecnie przeznaczony jest na wystawy sztuki współczesnej. Kilkadziesiąt metrów dalej znajduje się kartusz herbowy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Po przejściu przez ulicę Agrykola, docieramy do ostatniego punktu drugiego etapu naszej wycieczki, a mianowicie jednego z dwóch najstarszych budynków Łazienek, tj. Ermitażu. Na jego ścianie frontowej umieszczono tabliczkę informującą kim był inżynier Agricola, od którego nazwiska wzięła się ulica Agrykola. Tu, będąc w połowie naszej wycieczki, możemy odsapnąć i zjeść smaczny posiłek w barze, oddalonym o kilkadziesiąt metrów od Ermitażu.