Przy wschodnim brzegu niższego stawu łazienkowskiego wznosi się nawiązujący do starożytności, Amfiteatr – z malowniczo usytuowaną na wyspie sceną. Projektantem Amfiteatru wybudowanego w latach 1790-91 był Jan Chrystian Kamsetzer. Półkolista widownia wzorowana jest na antycznym amfiteatrze w Herkulanum, a trwałe dekoracje sceny imitują ruinę świątyni Jowisza w Baalbek w Syrii. Górny parapet widowni wieńczy osiem posągów dłuta Tomasza Righiego, wyobrażających najwybitniejszych dramaturgów starożytnych i nowożytnych, w tym dwóch Polaków – Adama Naruszewicza i Stanisława Trembeckiego.
Pierwotnie posągów tych było szesnaście, lecz wykonane w nietrwałym materiale narzutowym i w XIX w. niekonserwowane zaczęły się rozsypywać. W latach 1926-27 osiem posągów przekuł w kamieniu Stanisław jakubowski, pozostałych nie udało się niestety uratować. Oryginalnym rozwiązaniem Amfiteatru łazienkowskiego, nie występującym w jego antycznym pierwowzorze, jest oddzielenie sceny od widowni wodą, co umożliwiało wystawianie widowisk przedstawiających bitwy morskie lub sztuk, których fabuła wymagała wprowadzenia łodzi. Taką sztuką był balet Kleopatra wystawiony na inaugurację Amfiteatru w dniu 7 września 1791 r. w 27 rocznicę elekcji Stanisława Augusta.