W XVIII wieku Jaworze nabywa szlachcic polskiego pochodzenia herbu Nałęcz, baron Jerzy Ludwik Laschovsky, który pozostaje tutaj na stałe. Pozostawia wiele ciekawych świadectw swojej działalności na rzecz miejscowości m.in.: jego dziełem jest powstanie w 1782r. kościoła ewangelicko augsburskiego, założenie kolonii Nalentsch obecne Nałęże oraz rozpoczęcie budowy pałacu mającego spełniać rolę siedziby właścicieli jaworzańskich włości.
Niestety, plany przerywa śmierć. Zmarł mając 41 lat w 1792r.Majątek po nim zakupuje na licytacji znany z czasów wypraw krzyżowych baron rodowodu belgijsko-francuskiego, który przeniósł się po wojnie trzydziestoletniej do Księstwa Cieszyńskiego, mąż jego siostry Julii, CK szambelan, baron Arnold Saint Genois d’Anneaucourt. Po śmierci szwagra podejmuje jego dzieło rozbudowując Jaworze i budując okazałą siedzibę rodzinną. Powstaje klasycystyczny pałac, brama północna z dwoma postumentami, piętrowa oficyna przybramna, dwie oficyny otaczające i park ze specjalnie dobranymi gatunkami drzew i krzewów, ogrodem różanym, cieplarnią, sztucznymi stawami i kaskadą, kwiatami w gazonach, kolumną z 1818r. oraz kutymi żelaznymi balustradami. W 1857r. zarząd nad całością przejmuje potomek barona Maurycy, który jako człowiek obyty w świecie, adaptuje park pałacowy na cele utworzonego uzdrowiska. Wykorzystując górskie położenie miejscowości, jej walory klimatyczne, pozyskiwaną z hodowli owiec żętycę, prowadzi się tutaj kuracje lecznicze. Rodzina Saint Genois d’Anneaucourt jest w posiadaniu pałacu i majątku ziemskiego Jaworza do 1906r., kiedy miejscowość na licytacji nabywa ją hrabia Henryk Larisch – Monich.
Brak zainteresowania nowego właściciela uzdrowiskiem doprowadził do cofnięcia Jaworzu statusu kurortu. W 1918r.pałac wykorzystany zostaje na cele lecznictwa wojskowego. Własność przejmuje syn Henryka - również Henryk - hrabia Larisch-Monich, który po dokonanym remoncie wprowadza się tu. Rodzina Larisch – Monich włada nim do 1941r., kiedy to zamieniony zostaje na dom wypoczynkowy dla Niemców, a później w 1944r. na szpital. Po II wojnie światowej całość majątku zostaje znacjonalizowany i urządzono w pałacu dom dziecka dla dzieci polskich repatriantów z Niemiec i sierot wojennych, później Państwowy Młodzieżowy Zakład Wychowawczy. W styczniu 2010r. uległ prawie doszczętnemu zniszczeniu w powstałym pożarze, co spowodowało zamknięcie i wyłączenie budowli z eksploatacji.