Drewniany kościół św. Erazma, konstrukcji zrębowej (2 poł. XVIII w.), z wieżą ze starszego kościoła (XVI/XVII w.). Parafia św. Erazma w Barwałdzie należy do najstarszych w Małopolsce. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1326 r. Niewiele jednak pozostało zapisków na jej temat. Przypuszcza się , że była ściśle związana z istniejącym na górze Żar od połowy XIV w. do 1477 r. zamkiem, który nie przetrwał, ponieważ został rozebrany.
Pierwszy kościół drewniany w Barwałdzie Dolnym ufundowała rodzina Komorowskich w XVI wieku. Nadano mu wezwanie Wniebowzięcia NMP, jednakże ze względu na bliskość Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie w tym samym dniu odbywały się wielkie odpusty, przemianowany został na św. Erazma, biskupa Formii, żyjącego we Włoszech na przełomie III/IV wieku. Św. Erazm zaliczony jest przez kościół do grona Czternastu Świętych Wspomożycieli, czyli tych których wstawiennictwo u Boga uznano za wyjątkowo skuteczne, szczególnie w przypadku różnych chorób. Uważany jest on za patrona ludzi doznających wielkie bóle fizyczne i jego atrybutem jest powój, a obchodzonym świętem dzień 2 czerwca.
Istniejący obecnie kościół ufundował w 1782 r. starosta i ówczesny właściciel okolicznych dóbr Jan Biberstein Starowieyski. Jego herb widnieje w polichromii na nawie bocznej. Najstarszym elementem budowli jest wieża pozostała z XVI wiecznego kościółka. Zawiera wiele cennych zabytków tj. późnogotycki krzyż z I połowy XVI w, czy obrazów np. XVI wieczny obraz Matki Bożej, św. Mikołaja z XIX w. Cennym elementem jest zabytkowa kamienna chrzcielnica oraz organy z 1794 r. będące dziełem Jakuba Stankiewicza z Zatora, budowniczego organów w Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1863 r. świątynię otoczono kamiennym murem do którego budowy podobno użyte zostały kamienie z ruin zamku barwałdzkiego.