Stojący w centrum wsi kościół parafialny pw. św. Mikołaja łatwo ominąć, bo jego prosta forma zewnętrzna, typowa dla wielu innych drewnianych kościołów Wielkopolski, w żadnym razie nie zwiastuje bogactwa, które ta świątynia skrywa w swoim wnętrzu. Przygodnego turystę zmylić może również dobry stan budowli, gruntownie wyremontowanej w ciągu kilku ostatnich lat, tymczasem jest to obiekt, którego początki sięgają czasów przed "potopem" (szwedzkim), czyli pierwszej połowy XVII w. Na skutek późniejszych zmian pierwotne ściany o konstrukcji zrębowej zaczęły się odkształcać i pod koniec tegoż stulecia postanowiono je obudować konstrukcją ryglową, która przejęła na siebie ciężar dachu. Kilka lat później wnętrze odnowionej świątyni ozdobiono bogatą dekoracją malarską, która jednak została całkowicie zakryta tynkiem w połowie XIX w.
Na jej ślad trafiono przypadkowo podczas kolejnego remontu w 1999 roku i wtedy malowidła gąsawskie stały się prawdziwą sensacją a później atrakcją turystyczną. Okazało się, że wystrój ten, zaprojektowany i ufundowany przez kanoników regularnych z klasztoru w Trzemesznie, będącego właścicielem wsi od połowy XII do końca XVIII w., to największy zespół barokowych malowideł ściennych, jaki zachował się w drewnianym kościele w Polsce. Celem anonimowych artystów było tutaj przede wszystkim stworzenie plastycznej iluzji, która niewielką przestrzeń tej skromnej wiejskiej świątyni zamieniła w swoisty przedsionek Nieba. Tak więc niewielkie organy na chórze zostały "powiększone" przez dodanie znacznie wspanialszych, tylko że namalowanych na ścianie w ich tle. Nad głównym ołtarzem "rozciągnięto" wielką draperię w kształcie namiotu, a na ścianach "zawieszono" dywany ze scenami dydaktycznymi, prawdziwą Biblię ubogich. Na jej kartach można zobaczyć lamentującego Hioba, zmartwychwstałego Jezusa, apoteozę Niepokalanej i Sąd Ostateczny oraz liczne postacie świętych.
Kontemplując malowidła gąsawskie warto zresztą nie tylko szeroko otworzyć oczy, ale i wytężyć słuch, a wtedy może usłyszymy "grające" na ścianach anioły tudzież króla Dawida i św. Cecylię - patronów muzyki kościelnej. Do ich dyspozycji są przecież nie tylko wspomniane już "wirtualne" organy, ale także "zawieszona" obok nich kolekcja barokowych instrumentów: wiolonczela, skrzypce, bębny, puzony i różne fujarki. A umieszczone przy nich wersety zachęcają po łacinie: "Chwalcie Go na cymbałach dźwięcznych, chwalcie na cymbałach brzęczących..."