Do końca XIX w. Pulwy były nieprzebytym tajemniczym bagnem, zresztą kurpiowskie słowo "pulwy" oznacza właśnie bagno. Kiedyś uznawano je za "obszar niczyj" - stanowiły granicę geograficzną i utrudniały kontakty między ludźmi mieszkającymi po ich obydwu stronach. I tak na zachód od wielkich mokradeł przez stulecia rozwijała się kultura Mazowsza, a na wschód od nich kultura podlaska.
Prawdopodobnie najpierw istniało w tym miejscu wielkie jezioro, które było starorzeczem pra-Narwi, a następnie przekształciło się w mokradło, które od lat 30. XX w. było sukcesywnie meliorowane i osuszane. Do tej pory znajdują się tu głębokie pokłady torfu, w niektórych miejscach osiągające ponad 6 m miąższości!
Obecnie jest tu niezwykły jak na polskie warunki obszar 60 km2 użytkowanych gospodarczo łąk, na których można zobaczyć m.in. stada saren, polujące ptaki drapieżne (głównie błotniaki stawowe) oraz niezliczenie wiele bocianów, wiosną usłyszeć dziesiątki słowików, a jesienią obserwować klucze odlatujących gęsi. Wiosną i latem Pulwy pokrywają kolorowe dywany różnorodnych roślin. Wśród nich można spotkać rzadki w Polsce relikt późnoglacjalny - brzozę niską. Nad oczkami wodnymi, w dawnych miejscach wydobywania torfu żyją bobry i ptaki wodne, ale zwierzętami, które niezaprzeczalnie królują na Pulwach są... wszechobecne i wszędobylskie krowy! Jesienią setki tych zwierząt przemieszczają się swobodnie po pastwiskach. Nietrudno wtedy spotkać okolicznych gospodarzy poszukujących swoich stad. Jak sami mówią "po świętym Michale krowy na całym kawale", czyli po 29 września zwierzęta nie pasą się już na ogrodzonych pastwiskach, lecz chodzą po całych Pulwach - to znak, że nadszedł koniec sianokosów i czas szykować się do zimy.
Warto przejść przez samo serce Pulw, czyli zielonym szlakiem pieszym (od wsi Sieczychy do Lubiela Nowego nad Narwią), który prowadzi m.in. obok niewielkiej osady Grądy Polewne. W jej pobliżu przebiega utwardzana Rząśnicka Droga, łącząca miejscowości Porządzie i Rząśnik - jej nasyp to jedyna pozostałość po kolejce wąskotorowej zbudowanej ok. 1918 r., służącej do wywozu torfu oraz transportu drewna z Puszczy Białej.