Z siedmiu klasztorów-pustelni, czyli eremów, jakie posiadali przed rozbiorami polscy kameduli, aż sześć zostało zamkniętych na początku XIX w. przez władze rosyjskie. Obecnie mnisi w białych habitach mieszkają nadal w klasztorze na krakowskich Bielanach, a od 1937 r., z przerwą na okres II wojny światowej, życie zakonne według reguły św. Romualda toczy się również w murach eremu na Sowiej Górze pod Koninem, na terenie dawnej wsi Bieniszew.
Historia kamedułów w tym miejscu rozpoczęła się już w 1663 r., kiedy to właśnie spod Krakowa przybyli tutaj pierwsi mnisi, którym kasztelan inowrocławski Wojciech Kadzidłowski podarował okoliczne tereny i ufundował drewniane zabudowania. Istniejący do dzisiaj murowany klasztor powstał dopiero w połowie XVIII w. w stylu barokowym. Jego pierwotne wyposażenie uległo częściowo rozproszeniu i zniszczeniu po kasacie, jak również w czasie ostatniej wojny, gdy w klasztorze rezydowało Hitlerjugend. Erem w Bieniszewie to jednak nie tyle świątynia sztuki, co sanktuarium ciszy i samotności. Kameduli tworzą przecież zgromadzenie o jednej z najsurowszych, obok kartuzów i trapistów, reguł zakonnych. Ich dzień zaczyna się o 3.45, potem biegnie niespiesznym rytmem wspólnych modlitw, przerywanych samotną pracą, czytaniem duchowym i posiłkami, by skończyć się już około godziny 20.00. Jest to życie w milczeniu i ascezie, gdyż mnichom nie wolno słuchać radia, oglądać telewizji, spożywać mięsa i oczywiście rozmawiać. Tylko pięć razy w roku opuszczają klasztor na wspólny spacer. Po śmierci są chowani bez trumny w niszach katakumb w podziemiach kościoła. W dzień powszedni na dziedziniec klasztoru i do kościoła mogą wejść tylko mężczyźni, natomiast w niedzielę na msze święte o 10.30 wpuszczane są również kobiety. Jedynie trzy razy w roku: w drugi dzień Zielonych Świątek, 2 lipca i w dzień odpustu Narodzenia Najświętszej Maryi Panny (8 września), prawie cały klasztor jest dostępny do zwiedzania dla gości "ze świata", w tym także dla kobiet.