Miejscem związanym z żywym w tej okolicy kultem Pięciu Braci Męczenników jest studnia św. Barnaby. Owych pięciu braci to Jan i Benedykt - przybyli z Italii mnisi benedyktyńscy, oraz ich trzej słowiańscy naśladowcy: Mateusz, Izaak i Krystyn. Mieli oni prowadzić misję wśród pogańskich Wieletów, ale zanim do tego doszło, w nocy z 10 na 11 listopada 1003 r. na ich pustelnię napadło kilku zbójów, szukających tutaj skarbów ofiarowanych im rzekomo przez Bolesława Chrobrego. Podczas tego zajścia cała piątka zginęła śmiercią męczeńską, dołączając w ten sposób do małego orszaku pierwszych polskich świętych, który kilka lat wcześniej otworzył biskup praski Wojciech Sławnikowic.
Wkrótce potem doszło do upadku państwa pierwszych Piastów, którego kulminacją stał się najazd księcia czeskiego Brzetysława na Wielkopolskę w 1038 r. Czesi splądrowali wówczas Gniezno i wywieźli do Pragi zarówno relikwie św. Wojciecha, jak również szczątki męczenników. Dopiero pięć wieków później część tych świętych szczątków została sprowadzona do Polski z inicjatywy ówczesnego biskupa poznańskiego Jana Lubrańskiego z rodu Godziembów. W tym czasie w Kazimierzu Biskupim istniała już sieć kaplic, które były ośrodkiem kultu Pięciu Braci Męczenników. Miejscowa tradycja ludowa dodała im jeszcze jednego - Barnabę - który miał być rzekomo nieobecny w czasie tragicznego napadu, a potem nawrócił morderców swoich współbraci. Z kultem Barnaby związana była kapliczka w lesie pod klasztorem bieniszewskim, która istniała do lat 30. XX w. Obecnie na jej miejscu jest ocembrowane polnymi kamieniami źródło, do którego prowadzi oznakowana ścieżka.
Od XVII w. miejscem kultu Pięciu Braci Męczenników jest również klasztor kamedułów w Bieniszewie, w którym znajdują się także związane z nimi relikwie. Według jednej z hipotez mnisi byli uczniami św. Romualda, założyciela zakonu kamedułów, który właśnie w tym czasie tworzył w Pereum koło Rawenny wspólnotę braci żyjących według zaostrzonej reguły benedyktyńskiej.