Latarnia morska w Czołpinie oraz położona u jej stóp w Odległości ok. 1 km zabudowa to zabytki architektoniczne, które na stałe wpisały się w krajobraz Wybrzeża Słowińskiego. Przez kilkadziesiąt lat tę kilkusetmetrową trasę codziennie przemierzali latarnicy, podtrzymujący światło czołpińskiej latarni. Wprowadzenie w okresie międzywojennym światła elektrycznego przyczyniło się do odejścia dawnych latarników. O ich bytności na tym terenie przypominają dzisiaj budynki, nazywane przez miejscową ludność Osadą Latarników lub Domem Latarników.
Osadę zaprojektowano w 1871 roku. Tworzyły ją dwukondygnacyjny, podpiwniczony budynek mieszkalny, stodoła, budynek inwentarski oraz budynki gospodarcze. Oś podłużna zabudowy mieszkalnej, którą zlokalizowano w centralnej części działki, została zorientowana w kierunku wschód-zachód, pozostałych obiektów w kierunku północ-południe. Budynek mieszkalny wzniesiono z czerwonej cegły, stosując bardzo oszczędne dekoracje architektoniczne. Elewację wykonano z cegły licówki murowanej na spoiny wklęsłe z cokołem z ciosów kamiennych. Jej zachodnią część zabezpieczono przed działaniem silnych wiatrów łupkiem mineralnym. W bryle budynku, o pow. użytkowej prawie 600 m2 i kubaturze 1350 m3 wydzielono cztery mieszkania, piwnice i strych. Czerwoną cegłę wykorzystano również jako materiał do budowy pozostałych pomieszczeń użytkowych.
W stodole, w części środkowej przechowywano do młocki zżęte zboże, później słomę i siano, w częściach przyszczytowych natomiast magazynowano pozostałe płody rolne. Kolejny jednokondygnacyjny budynek pełnił funkcję uniwersalnego obiektu gospodarczego (obora, chlewnia, kurnik). Jeden z budynków gospodarczych w przeszłości pełnił funkcję rozdzielni sterującej pracą latarni. W niedalekiej przyszłości osada zostanie zaadoptowana na pomieszczenia muzealne, prezentując karty z historii Wybrzeża Słowińskiego i losy jego mieszkańców, nierozerwalnie związane z morzem i pulsującym światłem latarni morskich.