Warszawskie metro jest jedyną w Polsce miejską koleją podziemną. Pierwsze plany budowy dwóch krzyżujących się linii "Metropolitanu" - z Muranowa na Mokotów i z Woli na Pragę - powstały w latach 20. XX w. Prace projektowe, a później i budowlane, były wiele razy przerywane przez: wielki kryzys w latach 30., wybuch wojny, późniejsze zawieruchy polityczne, trudności geologiczne i brak funduszy. W 1951 r. na Pradze i Targówku rozpoczęto budowę tzw. metra głębokiego, którą jednak zarzucono. Wybudowaną wtedy część tunelu przeznaczono później na leżakownie win.
Dopiero w 1982 r. ruszyła budowa obecnie istniejącego odcinka z Kabat na Młociny. Miał być gotowy po ośmiu latach, jednak dopiero w 1995 r. uruchomiono jego krótszą część. Budowę ukończono jesienią 2008 r. - pierwsza linia metra z 23 stacjami ma długość 23,1 km. Pierwotnie przyjęto założenie, że wystrój stacji będzie utrzymany w kolorach od ciepłych żółcieni i brązów na południu, przez czerwień w centrum miasta, do coraz chłodniejszych zieleni na północy.
Stacje metra na Ursynowie i Mokotowie, budowane najwcześniej, są chronione stalowymi drzwiami i specjalnymi śluzami w tunelu - w razie zagrożenia miały stanowić schrony dla ludności cywilnej.
Na międzynarodowej konferencji Metrorail w Kopenhadze w 2008 r. za najładniejszą i najbardziej funkcjonalną stację metra na świecie powstałą w ostatnich latach uznano stację Plac Wilsona. W jej wnętrzu harmonijnie zestawiono ze sobą kamień, polerowany barwiony beton, szlachetną stal oraz szkło. Południowa część stacji przykryta jest spłaszczoną kopułą w kształcie elipsy, która jest jednocześnie urządzeniem akustycznym tłumiącym hałas i gigantycznym lampionem nad peronem. W poszczególnych porach dnia kopułę oświetlają reflektory w innych kolorach. W wystroju stacji powtarza się motyw wiślanej fali - betonowo-szklane wejścia do stacji osłonięte są szkłem z białym falującym napisem "Plac Wilsona".