Powstała w latach 1895-97 wg projektu Wilhelma Werdelmanna i od samego początku miała pełnić funkcję higieniczne, rekreacyjne i rehabilitacyjne. Uroczyste otwarcie obiektu odbyło się 14 lipca 1897 r. Udostępniono wtedy dla klientów jeden basen, wanny higieniczno-lecznicze, łaźnię parową oraz restaurację. W 1907 r. obiekt rozbudowano. Powstał wówczas drugi basen przeznaczony dla kobiet oraz wieża wodna. W latach 1925-1927 dobudowano dwa kolejne piętra, na których w latach 1929-1930 powstały kolejne dwa baseny, jeden dla dziewcząt, drugi dla chłopców. W 1928 r. pierwszy basen pływacki dostosowano do rozgrywania zawodów sportowych, aby w roku 1953 Marek Petrusewicz mógł ustanowić tu rekord świata w pływaniu w stylu klasycznym na "krótkim basenie" na dystansie 100 m (z czasem 1:10,9).
W czasie II wojny światowej gmach został zniszczony w niewielkim stopniu, dlatego już w 1945 r. można było oddać do użytku część basenów. W roku 1977 obiekt został wpisany do krajowego rejestru zabytków. Dziś budynek należy do głównych zabytków Wrocławia z przełomu XIX i XX w. i jest jedynym gmachem tego typu w Polsce i jednym z nielicznych w Europie. Obecnie w budynku mieści się Wrocławskie Centrum SPA.