Są to właściwe smętne pozostałości gotyckiej wieży mieszkalno-obronnej, przebudowanej później na spichlerz. Skąd taka budowla w tym właśnie miejscu?
Budowlę postawiono na wąskim półwyspie wrzynającym się w jezioro Osiek. W znacznym stopniu ułatwiło to jej zajęcie uprzywilejowanej pozycji pośród okolicznych osad. Półwysep ma obecnie 380 m długości, ale fachowcy od topografii uważają, że w średniowieczu był krótszy o co najmniej 50 m. Z lądem łączyła go zaledwie wąska grobla. Naturalne warunki obronne spowodowały, że tutejszy dwór obronny (wieża rycerska) chętnie odwiedzany był przez nowomarchijskich możnowładców.
Pierwsza pisemna wzmianka o budowli mieszkalno-obronnej pochodzi z roku 1333. Bertold (Betkin) von der Osten, ówczesny wójt strzelecko-drezdenecki, pan na Drezdenku, dokonał wtedy zbrojnego najazdu na chomętowską „Kamenate”. Była to wówczas własność rycerzy Henningusa i Ludka von Kremzow (z Krępcewa), można więc przypuszczać, że za budową rycerskiej wieży kryją się właśnie oni. Dokładnych danych na ten temat wprawdzie brak, jednak sposób budowy pierwszej wieży wskazuje na lokalnych budowniczych. Krzyżacy mieli własną, dobrze wyszkoloną strzechę budowlaną i wznoszone przez nich budowle można było łatwo odróżnić.
Intrygujące słowo „Kamenate” pojawiło się w po raz drugi w akcie zakupu Chomętowa (1403 r.) przez krzyżackiego wójta Nowej Marchii Baldwina Sta(h)la. Oznacza ono wolnostojący, jednoprzestrzenny, murowany obiekt mieszkalny z kominkiem (relikty zachowały się do dziś w południowo-wschodniej ścianie szczytowej).
Krzyżacy opuścili półwysep dopiero w 1456 r. Przez 50 lat swego pobytu dokonali gruntownej przebudowy dawnej rycerskiej wieży mieszkalnej. Z wykorzystaniem jej murów powstał dwukondygnacyjny budynek o wymiarach 9x15 m. Kamienne ściany piwnicy mają 1,5 metra grubości. Wyżej wznosi się ceglany mur „chudszy” ledwie o pół metra. Dwie kondygnacje przedzielono drewnianym stropem (obecnie z XVI w.).
Chociaż budynek podlegał później wielokrotnym przebudowom, a od XIX wieku zaadaptowano go na spichlerz, nadal można dopatrzeć się w nim średniowiecznych elementów. Widoczne są ślady po zamurowanych ostrołukowych oknach o wymiarach 1x2,5 m, zamurowany okulus (okrągły otwór okienny) o średnicy 80 cm, wąziutkie strzelnice (częściowo zamurowane) w ścianie szczytowej wysokiego, czterometrowego parteru, a nawet relikt „locus secretum”, czyli średniowiecznej ubikacji. Na murze od strony jeziora, na wysokości 4-6 m od ziemi zwracają uwagę sztraby (wystające - co druga - cegły). Sugerować mogą zamiar budowy w przyszłości murów obronnych.
Dzisiaj dawny zameczek nie wygląda najlepiej. W latach 60-tych XX wieku zawaliła się część północnego szczytu. Załatano ją tylko prowizorycznie. Dach jest dziurawy, mury popękane. Skomplikowane stosunki własnościowe obiektów pofolwarcznych nie sprzyjają jego ratowaniu. Chociaż takie małe obiekty warowne są dziś rzadkością, pewnie niedługo zniknie z powierzchni ziemi.
Spichlerz wpisano do rejestru zabytków pod nr rej. 1959 z 4.10.1973