W 1704 roku wkroczyły do Kalisza wojska szwedzkie. W lipcu następnego roku przebywał w mieście król Stanisław Leszczyński, a w sierpniu król szwedzki Karol XII. W pażdzierniku 1706 roku przez Kalisz przeciągnęły wojska polskie, rosyjskie i saskie dowodzone przez Augusta II Mocnego. Doszło do starcia dwóch pretendentów do tronu polskiego. Bitwa pod Kaliszem, nazywana bitwą kaliską, z 29 pażdziernika 1706 roku była jednym z epizodów Wielkiej Wojny Północnej.
Na polach między wsiami Dobrzec a Kościelną Wsią starły się armie czterech państw walczących na terenie Rzeczypospolitej. Po jednej stronie stanęły wojska szwedzkie, w których skład weszły także oddziały niemieckie i francuskie wspierane przez zwolenników Stanisława Leszczyńskiego, a po drugiej armia króla polskiego Augusta II Mocnego, czyli polskie oddziały koronne, jak również saskie i rosyjskie. W bitwie wzięło udział około 50 tysięcy żołnierzy.
Po stronie Stanisława Leszczyńskiego walczyło 10 tysięcy wojsk polskich i 4350 Szwedów, razem ponad 15 tysięcy. Z kolei po stronie Augusta II Mocnego siły polskie, rosyjskie i saskie, które liczyły około 35 tysięcy żołnierzy. Armią Stanisława Leszczyńskiego dowodził generał Arvid Axel Mardefeld, a siłami jego przeciwników Józef Potocki i książę Jan Kazimierz Sapieha. Zwycięstwo odniosły silniejsze i liczniejsze wojska Augusta II Mocnego. Wzięto do niewoli ponad 1200 żołnierzy i 100 oficerów. Niedobitki Szwedów próbowały się schronić w Kaliszu, ale tu dopadły ich oddziały rosyjskie, w tym cieszący się złą sławą Kałmucy. Przy okazji splądrowali miasto i spalili wiele domów.
Przed kilku laty przy drodze do Kościelnej Wsi, przy cmentarzu komunalnym, ustawiono niewielki pomnik upamiętniający to wydarzenie. Na pomniku umieszczono dwa skrzyżowane pałasze i napis: "Tu 29 X 1706 polskie wojska koronne stoczyły zwycięską bitwę z oddziałem szwedzkim".