Gęsiówką potocznie nazywano więzienie wojskowe, które powstało pod koniec XIX wieku w budynku Koszar Wołyńskich na Muranowie, u zbiegu ulic Gęsiej i Zamenhofa. Po utworzeniu w 1940 roku getta warszawskiego zabudowania Gęsiówki ciągnęły się od ulicy Zamenhofa po Smoczą i Okopową. Został umieszczony w nich Areszt Centralny Getta. Jednym z więźniów jego w 1940 roku był Janusz Korczak.
Budynki aresztu stały się siedzibą obozu koncentracyjnego KL Warschau, który został utworzony 19 lipca 1943 roku na mocy rozkazu Heinricha Himmlera. Służyły one jako miejsce gromadzenia się Żydów, którzy byli wywożeni do przymusowej pracy do Niemiec. Po koniec lipca 1944 roku, wobec zbliżających się wojsk sowieckich od wschodu, hitlerowcy przystąpili do ewakuacji obozu. Około 400 osób, którzy byli chorzy i nie zdolni do marszu zostali rozstrzelani.
W chwili wybuch powstania 1 sierpnia 1944 roku na terenie obozu KL Warschau, pozostało 384 więźniów, którzy mieli być wykorzystani do likwidacji obozu. W dniu 5 sierpnia 1944 roku zostali wyzwoleni powstańców z batalionu „Zośka” dowodzonych przez Ryszarda Białousa „Jerzego”. Fakt ten upamiętnia tablica pamiątkowa umieszczona na fasadzie budynku przy ulicy Anielewicza 34.
Od stycznia do maja 1945 roku na terenie Gęsiówki działało więzienie i obóz pracy utworzony przez NKWD. Przez jego mury przeszli żołnierze i członkowie podziemia niepodległościowego. Następnie w nim zostali osadzeni niemieccy jeńcy wojenni, których zwolniono w 1949 roku. Od 1949 roku działało w tym miejscu Centralne Więzienie - Ośrodek Pracy w Warszawie, (zwane także Centralne Więzienie Warszawa II Gęsiówka).
W 1956 roku został zlikwidowany obóz, a w 1963 roku więzienie. Resztki budynków zostały wyburzone w latach 60-tych XX wieku.