Pierwsze zapiski o Międzyrzeczu sięgają 1305 r. i mówią o osadzie zobowiązanej do płacenia świętopietrza. Od samego początku ziemie należały do Księstwa Cieszyńskiego. W drugiej połowie XIV wieku osiedliła się tu ludność niemiecka. W 1572 r. na mocy zezwolenia cesarza Maksymiliana II Habsburga z księstwa cieszyńskiego wydzielone zostało Państwo Bielskie, które wchłonęło wieś. Pierwszym właścicielem został baron czeski Karol Promnitz, bratanek biskupa Baltazara Promnitza, dotychczasowego właściciela wolnego państwa stanowego Pszczyny i Żar, który zadłużony szybko sprzedał ziemię międzyrzecką wraz z państwem bielskim śląskiemu magnatowi Adamowi Schaffgotschowi. Wieś nie miała szczęścia do władców, którzy zmieniali się nader często.
W 1522 r. zbudowano okazały, jeden z najnowocześniejszych na owe czasy na Śląsku, drewniany kościół katolicki pw. św. Marcina. Miał konstrukcję zrębową z dostawioną kwadratową wieżą słupową wysokości 33 m o kamiennej podmurówce. Do wnętrza prowadziły trzy wejścia. Ołtarz główny powstał w 1765 r. i składał się z nastawy przedstawiającej Boga Ojca i Ducha św. z aniołami. Z obu stron był otoczony rzeźbami św. Wojciecha i Ignacego, a w środku znajdował się tryptyk z końca XV wieku przedstawiający świętą rozmowę z Matką Boską, św. Mateuszem i Michałem Archaniołem. Ołtarze boczne powstały w latach 1715-1777. Ozdobą kościoła była bogata polichromia. Było to istne cudo drewnianej architektury sakralnej.
W 1949 r. w jego sąsiedztwie wybudowano Grotę Matki Boskiej z Lourdes jako wotum ocalenia kościoła w czasie II wojny światowej.
W dniu 26.01.1993 r. zabytkowy kościół doszczętnie spłonął w przeciągu kilku godzin w niewyjaśnionych okolicznościach. Ku rozpaczy parafian z dotychczasowej świątyni pozostała jedynie kamienna kropielnica. Pogrążeni w żałobie wierni Międzyrzecza i okolicznych wsi po tym tragicznym zdarzeniu skonsolidowali się i przy wspólnym udziale finansowym jak i wkładzie własnej pracy podjęli się budowy nowego, murowanego kościoła św. Marcina, który powstał w szybkim tempie. W dniu 10 listopada 1996 r. nastąpiło uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego, a po trzech latach stanęła nowa świątynia.
W pobliżu kościoła znajduje się cmentarz parafialny z figurą św. Marii z 1861 r. z wykutym wezwaniem „Święta Mario, proś za nas” i interesującymi z historycznego punktu widzenia nagrobkami.