Stara wieża ciśnień, będąca pozostałością po hucie cynku, stoi niedaleko stawu w Borkach i widoczna jest z trasy szybkiego ruchu Sosnowiec-Katowice. Należała do kompleksu Zakładów Metali Kolorowych Szopienice. Do niedawna istniała w niej jeszcze stacja pomp, a pompownia była przy torach kolei piaskowej, niedaleko wiaduktu na pobliskiej drodze szybkiego ruchu. Pompowała ona wodę przemysłową z Brynicy do huty poprzez wieżę ciśnień.
W latach 60.XX w., kiedy huta zaprzestała poboru wody z Brynicy, zaczęto w wieży produkować śrut. Była to wytwórnia śrutu strzelniczego z ołowiu. Na ostatniej kondygnacji wieży znajdował się piec do topienia tego metalu. Roztopiony ołów lany był w dół wieży poprzez zestaw sit dzielących masę ołowianą na małe kropelki. Na dolnej kondygnacji znajdowała się wanna z wodą, do której kulki wpadały i zastygały. Tak przygotowany surowiec zabierany był do zakładu macierzystego w Szopienicach, gdzie był kalibrowany, następnie szlifowany, pakowany i gotowy trafiał do sprzedaży.
Charakterystyczna jest architektura tej wieży, nie przypomina podobnych w tym rejonie. Budynki produkcyjne oraz administracyjne huty, w tym prawdopodobnie dwie wieże ciśnień, zostały zaprojektowane przez architektów Emila i Georga Zillmann z Charlottenburga. Zostali oni sprowadzeni na Śląsk przez Antona Uthemanna, ówczesnego generalnego dyrektora niemieckiego koncernu Georg von Giesche's Erben, w celu budowy osiedla Giszowiec. Niemiecki koncern Bergwerksgesellschaft Georg von Giesche's Erben (spółka górnicza spadkobierców Georga von Giesche) utworzył w Szopienicach kilka hut cynku. W 1834 r. uruchomił hutę "Wilhelmina", a w 1912 r. hutę "Uthemann". Pozostałości zabudowań hutniczych oraz towarzyszącej im infrastruktury są świadectwem dbałości o wygląd obiektów przemysłowych i dowodem wysokiego kunsztu projektantów. Wieża w Borkach jest jedną z najwyższych tego typu budowli w Europie.