Tablicę wmurowano w latach 50. Znajduje się ona na frontowej ścianie kamienicy Zofii Kiersnowskiej przy ul. Brackiej 18.
9 lutego 1944 r., w ramach represji po zamachu na Kutscherę, Niemcy aresztowali 38 pracowników Spółdzielni „Spólnota” przy Brackiej 18. Świadkiem aresztowania był niespełna sześcioletni Zenon Wnorowski, który obserwował tę scenę przez okno mieszkania na pierwszym piętrze. „Pod kamienicę podjechała buda z żandarmami, którzy zaczęli wyprowadzać grupami pracowników <<Spólnoty>>, wśród nich mojego ojca, Aleksandra Wnorowskiego. Mama natychmiast zbiegła na dół i zdążyła coś jeszcze ojcu powiedzieć, gdy go zabierali. Nie rozumiała w pierwszej chwili, dlaczego ojciec rzucił jej fartuch. Potem okazało się, że były w nim pieniądze i cenny zegarek. Mama od razu wróciła po mnie i momentalnie znaleźliśmy się na dole, gdy ojca już załadowali do budy. Zdążyłem jeszcze dotknąć jego ręki… to było nasze pożegnanie”.
Aresztowani zostali osadzeni na kilka dni w podziemiach alei Szucha i tam torturowani. Następnie trafili do więzienia na Pawiaku. 15 lutego 25 pracowników „Spólnoty” zostało rozstrzelanych w masowej egzekucji. Tego dnia Niemcy zamordowali ok. 190 mężczyzn i 18 kobiet na terenie getta oraz ok. 40 mężczyzn pod murem przy Senatorskiej 6. Niemcy wyjątkowo długo zwlekali z opublikowaniem oficjalnego obwieszczenia o egzekucji. Rozplakatowano je dopiero 23 lutego, choć nosiło datę 19 lutego 1944.
W jakich okolicznościach zginęli pozostali pracownicy „Spólnoty”, a wśród nich Aleksander Wnorowski, tego do dziś nie wiadomo.