Jednym z zespołów klasztornych w Warszawie jest położony przy ulicy Solec kompleks trynitarzy z kościołem Świętej Trójcy. Zakon trynitarski sprowadził do Warszawy w drugiej połowie XVII wieku biskup poznański Stanisław Witwicki. Początkowo na siedzibę mnisi otrzymali budynek i kaplicę św. Krzyża przy ul. Zakroczymskiej. Fundatorem nowego klasztoru i kościoła, który otrzymali zakonnicy przy ul. Solec, był wojewoda czernihowski Fryderyk Felkerzamb za namową królowej Marii Kazimiery. Budowa kościoła i klasztoru ruszyła w 1698 r. i trwała dwadzieścia osiem lat.
Najpierw prace wstrzymała III wojna północna pomiędzy Rosją i Szwecją, której walki toczyły się również na terenach polskich. W późniejszych latach nieszczęściem było położenie świątyni blisko brzegów Wisły. Kilkakrotne powodzie przerywały prace budowlane lub uszkadzały obiekt. Dodatkowo trynitarze nie dysponowali odpowiednimi środkami finansowymi na dokończenie inwestycji. Dzięki wsparciu króla Augusta II Mocnego kościół ukończono w 1726 r., a jego poświęcenia dokonał biskup kijowski Samuel Ożga. W latach 1773-1779 powstała nowa siedziba zakonników przy kościele, jako skrzydło przylegające od południa do świątyni. W latach 1881-1883 rozbudowano kościół poprzez wydłużenie nawy w kierunku ulicy. Z tego okresy pochodzi fasada z płaskorzeźbą nad wejściem. z 1904 r. pochodzi kaplica Serca Jezusowego. Zniszczony w czasie wojny kościół odbudowywano do lat 60. XX wieku przywracająć jego dawną barokową formę.