Zespół grodowy z X w. na tzw. Zagórkach w Starym Bródnie, osada Kamion z XI-XII i Targowo Wielkie z przełomu XIII i XIV położone na prawym brzegu Wisły łączyły się poprzez bród z Solcem z XII-XIII mieszczącym się na lewym brzegu i strzeżonym przez XIII-wieczny gród warowny w Jazdowie na szlaku z Grójca i Czerska do Zakroczymia.
Gród, usytuowany na skarpie wiślanej w pobliżu dzisiejszego Ogrodu Botanicznego UW na terenie Łazienek Górnych, wzniesiono z bierwion, gliny i kamienia. W XIII w. dwukrotnie zapisał się w kronikach. Zniszczony w 1262 r. najazdem litewsko-jaćwieskim oraz złupiony w 1281 po napadzie księcia płockiego Bolesława II, nie odzyskał już swego znaczenia. To oraz zmiany koryta Wisły i brodów spowodowały, że książę (wg A. Gieysztora – Bolesław II, wg J. W. Gomulickiego – Konrad, starszy brat Bolesława) postanowił założyć nowy gród kilka kilometrów na północ od Jazdowa – właśnie tu, gdzie dziś rozciąga się Dzielnica Staromiejska Warszawy.
Wojna 1262 r. była wynikiem wyprawy, jaką podjął książę litewski Mendog przeciw Krzyżakom. Uderzenie Litwinów na Mazowsze godziło w książąt mazowieckich sprzymierzonych wówczas z Zakonem. Jeden z oddziałów litewskich dosięgnął i spalił największy gród mazowiecki – Płock, a drugi – dowodzony przypuszczalnie przez księcia ruskiego Ostafa Kostanowicza – miał na celu zniszczenie Jazdowa jako jednego z istotnych elementów obrony Wisły przeciw najazdom ze wschodu. Na zachód od Jazdowa znajdował się już obszar zaludniony, broniony przez grody w Sochaczewie, Rokitnie, Grodzieńcu (Grójcu) i Białej. Oczywiście Jazdów był mniej ważnym grodem niż Czersk, może też wiedząc o jego słabości uderzyli nań Litwini, chcąc przełamać obronę Wisły w najsłabszym punkcie.
23 czerwca 1262 r. Jazdów zdobyto, podobno przy pomocy zdrady jednego z rycerzy. Znajdujący się w grodzie Siemowit I płocki został zabity, a jego syna Konrada wzięto do niewoli.