Ulica Kapitulna w Warszawie, łącząca ulice Miodową i Podwale, swoją historią sięga pierwszej połowy XVII w., kiedy biskup krakowski i kanclerz wielki koronny Jakub Zadzik założył tu niewielką Jurydykę Kapitulną. Powstała ona na gruntach folwarku Kałęczyn należącego do biskupa kanclerza. W 1638 r. jurydyka uzyskała status miasta na prawie chełmińskim. Właśnie w tym samym roku wytyczona została dzisiejsza arteria, która wówczas otrzymała nazwę Szpadnia. Nazwa pochodziła od rzemieślników wytwarzających broń sieczną, mających przy ulicy swoje zakłady. Nazwa ta została zmieniona na obecną w 1743 r.
W 1630 r. zbudowany został tutaj murowany dwór biskupa Zadzika, od 1634 służący za siedzibę duchownych kanclerzy i podkanclerzy koronnych. Dwór stał tutaj do potopu szwedzkiego, podczas którego został zniszczony w 1656 r.
Zabudowa ulicy, która powstała w XVIII w., ukształtowała się ostatecznie w drugiej połowie XIX w.
We wrześniu 1939 r. podczas niemieckich nalotów legła w gruzach nieparzysta strona ulicy. Ocalałe budynki nie przetrwały walk powstania warszawskiego w 1944 r. W latach 50. XX w. rozebrano ruiny i odbudowano budynki w XVIII-wiecznym duchu, ale w formie znacznie odbiegającej od ich oryginalnego wyglądu. W miarę wiernie odtworzono kamienicę Franciszka Floriana Duponta noszącą numer 9.
Dziś cicha uliczka jest ciekawym fragmentem miasta ze względu na roztaczający się u jej wylotu na ulicę Powale widok na pomnik Jana Kilińskiego i zrekonstruowane mury obronne.