W 1926 r. na Saskiej Kępie powstał niepowtarzalny zespół szeregowej zabudowy willowej nazywany Kolonią Łaskiego. Dziś zespół ten figuruje w rejestrze zabytków.
Budynki Kolonii powstały na terenach należących do Jana Łaskiego i tworzą swoistą podkowę wzdłuż ulic Dąbrowickiej, Obrońców i Katowickiej. Do ich budowy wykorzystano m.in. gruz z rozebranego w latach 1924-1926 soboru św. Aleksandra Newskiego stojącego do tej pory na Placu Saskim. Autorem koncepcji i projektu był arch. Włodzimierz Gall.
Założeniem było, że wszystkie domy będą miały takie same wymiary - dziesięć metrów głębokości i osiem metrów szerokości. W praktyce okazało się, że założenie to spełniają budynki przy ulicy Obrońców, natomiast pozostałe są o półtora metra węższe. Wysokie dachy pokryto czerwoną dachówką, którą wykończono również parapety. Każda willa miała dwa ogródki, mniejszy z przodu, poprzedzający wejście, oraz większy z tyłu. Łącznie powstało dwadzieścia jeden domów: siedem przy ulicy Dąbrowickiej, dziesięć przy ulicy Obrońców oraz pięć przy ulicy Katowickiej.
Poza zniszczonym w czasie wojny domem nr 16 przy ulicy Dąbrowickiej wszystkie pozostałe wille przetrwały wojnę. Po jej zakończeniu podzielono ich wnętrza i dokwaterowano nowych mieszkańców. Większość z nich stała się domami dwurodzinnymi i takimi są do dziś.
Elementy Kolonii Łaskiego, dawniej jednakowe, dziś różnią się wyglądem nadanym im przez mieszkańców. Niezmieniona pozostała natomiast koncepcja osiedla i jego architektura.
W domu nr 7 przy ul. Obrońców mieszkał pedagog Józef Steller, w czasie okupacji hitlerowskiej zastępca dyrektora Departamentu Informacji i Prasy Delegatury Rządu na Kraj, po wojnie oskarżony w procesie „szesnastu”.