Na przełomie XIX i XX wieku rozpoczął się intensywny rozwój urbanistyczny Poznania obejmujący tereny położone poza dawną twierdzą. Jednym z szybko zabudowywanych obszarów były Jeżyce przyłączone do miasta w 1900 roku. W okresie pierwszych dwudziestu lat powstało tutaj wiele reprezentacyjnych budynków, najczęściej o secesyjnych formach.
Na początku XX wieku dla niemieckich urzędników postawiono piękną kamienicę przy ulicy Roosevelta 4. Niemal sztandarowy obiekt secesyjny miasta powstał w biurze architektonicznym Hermana Böhmera i Paula Preula, twórców wielu innych budynków Poznania. Kamienicę o zróżnicowanej bryle ozdobiły sztukaterie współpracownika architektów Maxa Biaginiego. Budynek zwraca również uwagę różnorodnością kształtów okien, balkonów i loggi. Niektóre z partii domu wykonano metodą szachulcową.
Kamienica z charakterystyczną płaskorzeźbą kobiety wpisana jest do rejestru zabytków miasta Poznania.