W Warszawie przyjęło się powszechnie, że pawilony rogatkowe ostały się cztery: dwa Mokotowskie na Placu Unii Lubelskiej i dwa Grochowskie (Moskiewskie) przy Grochowskiej. Jednak są jeszcze dwa inne pawilony, które nie poddały się kilofom: najstarszy (z 1770 r.) i najmłodszy (z 1900 r.). Piątym jest – stojący między ulicami Nieporęcką i Tarchomińską – budynek rogatek Ząbkowskich, który zatracił już swój pierwotny wygląd. Szóstym zaś jest ten stojący u zbiegu ulic 11 Listopada i Szwedzkiej, w którym w latach 1944-45 była katownia NKWD – budynek rogatek Bródnowskich.
Historia powstania warszawskich rogatek sięga roku 1770 i usypywania – ze względu na zbliżającą się epidemię dżumy – Okopów Lubomirskiego, które swoim pierścieniem opasały całą stolicę od Pólkowa przez Powązki do Czerniakowa, a na prawym brzegu Wisły: Golędzinów, Pragę i Skaryszew, wyznaczając w ten sposób granice miasta niezmiennie (poza kilkoma krótkimi odcinkami) do roku 1916. W tymże 1770 roku ustanowiono rogatki: Czerniakowskie na Czerniakowskiej, Belwederskie przy Belwederskiej, Mokotowskie na Placu Unii Lubelskiej, Jerozolimskie na Placu Zawiszy, Wolskie u zbiegu Wolskiej, Chłodnej i Towarowej, Powązkowskie u zbiegu Powązkowskiej i Okopowej, Marymonckie w okolicach dzisiejszego Placu Wilsona, Golędzinowskie na wysokości Zoo, Ząbkowskie (teren „Konesera”) i Moskiewskie na Grochowskiej. Miały one na celu kontrolę przepływu ludności i pełnienie funkcji sanitarnych.
Po roku 1815 dalej pełniły rolę kontrolną, ale już w innych sprawach, a mianowicie celnych. Wówczas to w latach 1816-18 i w roku 1823 (Grochowskie) zostały wniesione ich klasycystyczne pawilony według projektu i pod kierownictwem Jakuba Kubickiego. Okopy Lubomirskiego rozplantowano dopiero po 100 latach, w roku 1875. 43 lata wcześniej, po zaledwie 14 latach istnienia, rozebrano – ze względu na rozbudowę Cytadeli – rogatki Marymonckie.
W czasie II wojny światowej Niemcy rozebrali (ze względu na ruch pojazdów pancernych) Jerozolimskie i Wolskie, przy których to 2 listopada 1830 roku Fryderyk Chopin żegnał się na zawsze z Warszawą. Po pozostałych pawilonach również nie ma już śladu. I można tylko ubolewać, że tak jak w przypadku pałacu Teppera czy zabudowy ulicznej w miejscu, gdzie dzisiaj wznosi się Pałac Kultury i Nauki, nie zostały odtworzone te klasyczne, małe budyneczki.