Południowa Wielkopolska była miejscem intensywnego osadnictwa ewangelickiego od samego początku reformacji. W XVII wieku luteranie tworzyli już znaczną część mieszkańców tutejszych miejscowości. Tak było w Lesznie, Śmiglu czy Rydzynie. Gminy ewangelickie posiadały swoje kościoły i organizacje, a ich społeczno-kulturalne życie koncentrowało się właśnie wokół zborów.
W Rydzynie ewangelicy otrzymali nowy zbór wzniesiony w latach 1779-1783 przy drodze wiodącej do Leszna (dziś przy ulicy Wolności). W sąsiedztwie utrzymanej w barokowym stylu świątyni Świętego Krzyża (wcześniej św. Jakuba) zbudowana została w tym samym czasie obszerna pastorówka, w której mieściła się również szkoła. Piętrowy budynek o ośmiu osiach posiadał dwa niezależne wejścia od frontu. Nakrywał go czterospadowy dach. Od tyłu przylegało do niego podwórze gospodarcze i ogród.
Pastorówka przejęta po II wojnie światowej przez władze stała się domem mieszkalnym, którym pozostaje do dziś. Do odzyskania niepodległości przez Polskę na placu przed pastorówką stał pomnik poległych żołnierzy w wojnach Prus z Austrią i Francją z lat 1866-1871.