Kamienice na pierzei północnej (od nr 20 do nr 28) tworzą zwarty, jednolity zespół, chrakteryzujący się dekoracyjnymi trójkątnymi szczytami, które są ozdobą placyku stanowiąc o jego malowniczości.
Domy ceglane, wznoszone tu w pierwszej połowie XVI w., uległy pożarowi w 1607 r., wkrótce potem zostały odbudowane jako dwupiętrowe. Nadano im wówczas nowe, manierystyczne formy, które wyraziły się najpełniej właśnie w dekoracji szczytów. Kwalifikują one przynależność kamieniczek do typu architektury, która przyszła do nas z Europy Północnej, kręgu nadbałtyckiego, gdzie ukształtował się tego rodzaju model kamienicy szczytowej. Daty odbudowy po pożarze w roku 1607 upamiętniały tablice z inskrypcjami łacińskimi, nazwiskiem i herbem właściciela, w większości nie zachowane, ale o treści znanej z odpisów. Zachowała się jedynie tablica na ocalałej z wojennej pożogi fasadzie kamienicy nr 20, z 1611 r. mówiąca o przynależności kamienicy do kanonika Jana Żelazowskiego.
Do ostatniej wojny kamieniczki tej pierzei przetrwały w zasadzie w swojej XVII-wiecznej szacie przechodząc oczywiście remonty. Numery 20-26 odbudowano według projektu Haliny Trojanowskiej i Jerzego Pawłowskiego w 1959 r. Nr 28 według projektu S. Żaryna i A. Jawornickiego.