Płocka "Stanisławówka" znajduje się przy al. Jachowicza 4. Jej początki sięgają roku 1913, kiedy to prałat Ignacy Lasocki na zakupionym przez siebie folwarku pobenedyktyńskim utworzył zakład opieki dla dzieci zwany "Stanisławówką", a istniejącą tam stajnię koszarową, zaadoptował na kaplicę. W ołtarzu głównym umieszczona została wówczas, wykonana z marmuru kararyjskiego dłuta Syrewicza, figura Najświętszej Maryi Panny. Zainstalowane na ścianach stacje Męki Pańskiej pochodziły z kościoła w Szelkowie k. Makowa Mazowieckiego. Wśród naczyń świętych, jeden z kielichów podarował kaplicy sam Ojciec Święty Pius X. W kaplicy umieszczono płaskorzeźbę przedstawiającą św. Stanisława Kostkę oraz figury św. Wincentego i św. Antoniego. Jej poświęcenie nastąpiło 14 listopada 1913 r. Od 1929 r. była obsługiwana przez księży Salezjanów. W tym też roku otrzymali oni, od ordynariusza diecezji płockiej Abp Nowowiejskiego, zakład wychowawczy wraz z nowo utworzoną parafią.
Podczas II wojny światowej Niemcy zamienili kaplicę na fabrykę amunicji. Salezjanie wrócili do Stanisławówki w lutym 1945 r. W 1975 r., po wielu latach starań, uzyskali zgodę władz państwowych na budowę nowego kościoła. Myślano już o tym przed II wojną światową i zgromadzono nawet część potrzebnych materiałów, ale jej wybuch zniweczył te plany. Do budowy świątyni przystąpiono dwa lata później, tj. w 1977 r. Projekt sporządził zespół architektów pod kierunkiem prof. Ludwika Mackiewicza z Politechniki Łódzkiej. A jego wykonawcą był inż. Tadeusz Strachowski. Już po trzech latach budowlę ukończono w stanie surowym i przystąpiono do prac wykończeniowych.
Jest to kościół dwukondygnacyjny na planie ośmioboku. Odchylone od podstawy ku górze ściany, przypominają koronę królewską. Projektanci wyszli bowiem z założenia, że jeśli w przeszłości Płock był miastem królewskim, to również kościół – w nawiązaniu do tych pięknych tradycji – powinien symbolizować gród królewski. Uroczyste poświęcenie dolnego kościoła miało miejsce 18 IX 1983, a w trzy lata później 14 V 1986 r. (wg wikipedia dzień później) konsekrowano kościół górny. Wystój wnętrza obu poziomów zaprojektował i wykonał Salezjanin, ks. Tadeusz Furdyna.
W kościele dolnym – na ścianie głównej – znajduje się dekoracja ceramiczna w kolorze złocistego ugru, przedstawiająca koncentryczne koła. Po bokach stołu ustawione są figury: św. Stanisława Kostki z lewej i Matki Bożej z prawej strony. Z lewej strony, w głębokiej niszy, znajduje się kaplica Jezusa Miłosiernego, zaś przed nią figura Matki Bożej Królowej Polski z Dzieciątkiem Jezus. W ściany wmurowano płaskorzeźbione stacje Drogi krzyżowej, a nad nimi zawieszono dwa obrazy przedstawiające: św. Jana Bosco i Matkę Bożą z Dzieciątkiem Jezus.
Ściany kościoła górnego udekorowane są barwną, utrzymaną w tonacji pastelowej, mozaiką ceramiczną. Posadzka wyłożona jest dwoma rodzajami marmuru. W ołtarzu głównym, wykonane techniką reliefu w deskach lipowych rzeźby figuralne ukazują Pana Jezusa Miłosiernego i Matkę Bożą Wspomożycielkę Wiernych. Na znacznych rozmiarów placu przykościelnym znajdują się: Płocka Polska Droga Krzyżowa, 7 dębów pamięci osób świeckich, pomnik, płyta i kamień pamięci ks. Jerzego Popiełuszki, posąg Najświętszej Maryi Panny Królowej Korony Polskiej z Dzieciątkiem Jezus oraz mur ku czci ks. prałata Ignacego Lasockiego.
Warto również na chwilę zatrzymać się przy wschodniej, zewnętrznej elewacji kościoła, gdzie powstała ściana – miejsce pamięci narodowej. Znajdują się na niej m.in.: tablica pamięci żołnierzy płockich poległych na polu chwały w II wojnie światowej i tablica upamiętniająca żołnierzy wyklętych.