14 października 1863 roku na lewym brzegu rzeki Wkry, między miejscowościami Osówką a Sztokiem do szło do krwawych walk pomiędzy oddziałami rosyjskimi i powstańcami. Siły były bardzo nierówne gdyż wojska rosyjskie dowodzone przez podpułkownika Dobrowolskiego liczyły ok. 1500 żołnierzy i liczba ta była prawie pięciokrotnie wyższa od sił powstańczych, którym przewodził mjr Camillo Leneizo i kpt. Bronisław Gasztoft. Starcie wojsk było właściwie kontynuacją walk, które rozpoczęły się już kilka dni wcześniej bo 10 października w rejonie Galumina.
Tutaj obóz powstańczy został zaatakowany przez rosyjską kolumnę 150 żołnierzy piechoty i 50 ułanów. Pierwszy atak został odparty jednak w wyniku szarży ułanów ocalałe oddziały powstańcze zmuszone były do wycofania się. Początkowo kpt. Leneizo ewakuował się na teren powiatu lipnowskiego. Później zdecydował się założyć obóz właśnie w rejonie Osówki niedaleko Żuromina. Wkrótce jednak Rosjanie dowiedzieli się o miejscu pobytu powstańców i odkomenderowali tam trzy kolumny.
Mimo bardzo nierównych sił bitwa pod Osówką trwała około czterech godzin a bohaterska postawa powstańców załamała się dopiero po śmierci ich dowódców, mjr Leneizo i kpt. Gasztofta. Po ich śmierci powstańcy zaczęli się wycofywać lecz dzięki ofiarności i poświęceniu pozostałych oficerów oddziały nie rozsypały się i zdołały się przebić w rejon miejscowości Skrwilno.
Podczas walk 14 października 1863 r. zginęło 31 powstańców a 26 dostało się do niewoli. Na cmentarzu parafialnym w Zieluniu w powstańczej mogile spoczywa 28 z nich, niestety 10 nieznanych z nazwiska. Spoczywają tutaj bohaterscy żołnierze z oddziałów kpt. Leneizo i Gasztofta, oni sami w tej mogile wśród towarzyszy broni znaleźli miejsce swojego wiecznego snu.
Mieszkańcy Zielunia pamiętają o swoich bohaterach. W 1979 r. na mogile umieszczono pomnik i płytę z wyrytymi nazwiskami poległych, w 2011 r. pomnik poddano renowacji. Mogiła zlokalizowana jest na wprost głównej bramy. Dość znamienny jest fakt że na tym cmentarzu spoczywa również Gracjan Otrembski zmarły w 1921 r., weteran powstania z 1863 r. i uczestnik boju pod Chromakowem.