Pierwszy warszawski Ogród Botaniczny powstał około 1811 r. przy Pałacu Kazimierzowskim i był własnością Warszawskiej Szkoły Lekarskiej. Jednak niewielka powierzchnia oraz grunt niskiej jakości stały się przyczynkami do starań o nowe miejsce dla niego. Komisja Rządowa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego przedstawiła carowi Aleksandrowi I plany ogrodu oraz obserwatorium astronomicznego. Zgodę na lokalizację obu obiektów w północnej części Łazienek uzyskano w 1818 r. Od tego czasu datuje się powstanie Ogrodu Botanicznego.
Losy ogrodu uzależnione były od funkcjonowania warszawskiego Uniwersytetu. Przerwy w jego działalności miały wpływ na rozwój „botanika”. Ogród Botaniczny niszczony był w czasie obu wojen światowych. Po I wojnie jego odbudową pokierowali nowy dyrektor profesor Zygmunt Wóycicki, po nim kontynuował prace jego następca profesor Bolesław Hryniewiecki oraz inspektor nadzorujący ogród profesor Roman Kobendza.
Dwaj ostatni po wyzwoleniu Warszawy w 1945 r. podjęli się stworzenia na zgliszczach nowej placówki. W okresie 1948-1950 udało im się wskrzesić ogród i zainicjować ponowny jego rozwój. W 1968 r. uroczyście obchodzono 150-lecie Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Z tej okazji przy wejściu od strony obserwatorium astronomicznego odsłonięto głaz trzech profesorów – odnowicieli ogrodu. Od tej pory patronują „botanikowi” po dzień dzisiejszy.