Pomiędzy ulicami Marcina Kasprzaka i Ignacego Prądzyńskiego znajduje się imponujący kompleks Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa. Jego zabudowę tworzy wiele obiektów powstałych jeszcze w XIX w. Są to pozostałości po dawnej Gazowni Miejskiej.
Komitet Gazowy Warszawy w 1856 r. wybrał Niemieckie Kontynentalne Towarzystwo Gazowe w Dassau na koncesjonariusza mającego zbudować zakład produkujący gaz, który byłby dostarczany na terenie miasta. Gaz ten miał służyć do zasilania latarni ulicznych. Najpierw powstała gazownia na Powiślu, ale rosnące zapotrzebowanie skutkowało budową nowego zakładu przy ówczesnej ulicy Dworskiej na Woli. Zespół budowli z czerwonej, nietynkowanej cegły powstawał w latach 1886-1887. Niemiecka spółka prowadziła gazownię do 1925 r., po czym przekazała przedsiębiorstwo miastu.
Po zniszczeniach z września 1939 r. obiekty odbudowano zaraz po zakończeniu wojny. Gaz powęglowy zaczęto ponownie produkować w dniu 25 czerwca 1945 r. Gazownia zakończyła działalność w 1978 r.
Obecnie na terenie dawnej Gazowni Miejskiej działa Muzeum Gazownictwa, w którym zobaczyć można urządzenia do produkcji gazu. Zgromadzono tutaj sprzęty z końca XIX i początku XX w., dla których paliwem był gaz powęglowy. Wśród zabytków techniki znajdują się gazowa lodówka, termy i podgrzewacze wody na gaz, kuchnia węglowo-gazowa oraz urządzenie do palenia kawy. Warto także zwrócić uwagę na architekturę zabytkowego zespołu przemysłowego.