Buk jest jednym z wielkopolskich miast, w których zachował się czytelny średniowieczny układ urbanistyczny. Kształtowanie tego układu rozpoczęło się w czasie lokacji miasta w XIII w., a zakończyło w XIV stuleciu. Ostatecznie składał się on z czworokątnego rynku oraz ulic otoczonych murami miejskimi. Zabudowa centrum miasta zmieniała się w wyniku jej niszczenia w czasie wojen oraz klęsk żywiołowych.
Dziś, po wielkim pożarze z 1858 r., większość budynków pochodzi z drugiej połowy XIX i początków XX w. Z wcześniejszej zabudowy zachował się cmentarny kościół pw. Świętego Krzyża z 1760 r. oraz narożny dom przy Placu Przemysława 24. Przyrynkowa kamienica nr 24 pochodzi z drugiej połowy XVIII w. Została wzniesiona jako kanonia towarzysząca pałacowi biskupiemu zamieszkiwana przez kanoników towarzyszących biskupom poznańskim przebywającym w swojej rezydencji. Do dziś przetrwała w niemal niezmienionej formie.
Piętrowy budynek nakryty czterospadowym dachem posiada trzyosiową fasadę od strony Placu Przemysława oraz siedmioosiową od strony ulicy Poznańskiej. Jego elewacje posiadają skromne, wczesnoklasycystyczne detale. Kanonia, po konfiskacie majątku kościelnego przez władze pruskie, stała się budynkiem mieszkalnym, a jej parter zaadaptowano częściowo do celów handlowych.
Bukowska kanonia została objęta nadzorem konserwatora zabytków. Jej wpisu do rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa dokonano 24.02.1970 r. decyzją 925/A.