W niedalekiej odległości od centrum miasta Kędzierzyna-Koźla - w Lenartowicach - w niewielkiej ich części w granicach administracyjnych ww. miasta znajduje się dość ciekawe miejsce, no... może jedna z ciekawostek, tzw. rozwiązań hydrotechnicznych. Jest to przepust syfonowy przechodzący pod Kanałem Gliwickim. W czasie budowy Kanału Gliwickiego ( w latach budowy 1933-39 pod nazwą „Adolf Hitler Kanal”, potem do roku 1945, gdyż ten był już u władzy ze swoją partią nazistowską w Niemczech ), trzeba było jakoś pogodzić Naturę z Człowiekiem i rozwiązać problem z płynącą sobie od niepamiętnych wieków rzeką Kłodnicą, której akurat niewielki co prawda odcinek stanął na drodze realizacji „sztucznej rzeki” wznoszonej przez Człowieka. Toteż przy budowie kanału postanowiono, by ok. 50 metrowy odcinek rzeki przeprowadzić pod korytem budowanego kanału, a niewielki odcinek koryta rzeki Kłodnicy poprowadzić nieco inaczej, ale niemal symetrycznie do starego koryta.
Nie jest to rozwiązanie pochodzące głównie ze starożytności, czyli porównywane do skrzyżowań cieków wodnych za pomocą akweduktów. Takie rozwiązania - nawiązujące do starożytnych - lecz we „współczesnym wydaniu” przeprowadzono np. we Francji (co widać na pewnym filmie komediowym z Louisem de Funesem). Jednak w przypadku opisywanym, chodziło o bezkolizyjne przeprowadzenie rzeki Kłodnicy pod Kanałem Gliwickim.
Zastosowano w nim trzy betonowe rury, każda o przekroju 3 metry kwadratowe i długości około 50 m. Każdą z nich ułożono pod dnem kanału. Wraz z budową przepustu, wykonano dwa odcinki nowego koryta rzeki Kłodnicy, przed i za syfonem. Nowe koryto rzeki za syfonem poprowadzono prawie symetrycznie w stosunku do starego koryta.
Po zakończeniu budowy ( otwarcie Kanału 08.12.1939 roku ) bieg rzeki został nieco zmieniony i skierowany nowym korytem do przepustu. Obecnie przepływ wody odbywa się jedną rurą. Pozostałe tworzą tzw. rezerwę i są odgrodzone od nurtu rzeki ścianą wykonaną z profilów typu Larssen, w której wykonano przepust umożliwiający regulację przepływu wody.
Po tzw. „powodzi stulecia” w roku 1997, przepust syfonowy został gruntownie przeczyszczony i do chwili obecnej spełnia należycie swą funkcję. Niektórym może nasuwać się pytanie: co będzie, kiedy żelbet zastosowany przy budowie przepustu syfonowego osiągnie już swoją maksymalna wytrzymałość i w niektórych miejscach zacznie być dziurawy? Hm... odpowiedź wydaje się na razie prosta, będzie to zmartwienie dla następnej ekipy inżynierów z następnego pokolenia...