Falenica już w XV wieku była nadwiślańską wsią lokowaną na prawie niemieckim. Do drugiej połowy XIX wieku była typową mazowiecką osadą rolniczą. Sytuacja zmieniła się po uruchomieniu w 1877 r. Kolei Nadwiślańskiej i utworzeniu przystanku Falenica. Wokół niego rozwinęła się nowa miejscowość nazwana Willami Falenickimi.
Główną grupą osadników byli Żydzi, którzy stali się największą społecznością miasta Falenica powołanego w 1924 r. Gmina żydowska w Falenicy oraz okolicach liczyła w 1939 r. kilka tysięcy osób. Kres jej istnieniu położyła niemiecka okupacja w czasie II wojny światowej. Nazistowskie władze III Rzeszy jako jedno z głównych założeń swojej polityki przyjęły problem rozwiązania kwestii żydowskiej. Zakładało ono wyniszczenie ludności żydowskiej na okupowanych terenach oraz przejęcie jej majątku. Żydów zamieszkujących okupowane tereny grupowano w gettach tworzonych w wydzielonych częściach miast. Stamtąd wysyłano ich mieszkańców do obozów zagłady.
Jedno z gett powstało 31 października 1940 r. na terenie Falenicy, gdzie zgromadzono Żydów zamieszkujących gminę Falenica Letnisko oraz jej okolice. W sumie przez obóz ten przewinęło się około 7,5 tysiąca osób. Setki z nich zmarły w wyniku chorób, głodu oraz mordów. Getto zlikwidowano 20 sierpnia 1942 r. Pozostałych przy życiu Żydów wywieziono do obozu zagłady w Treblince.
Pamięci falenickich Żydów oraz istnienia getta w latach 1940-1942 poświęcono pomnik usytuowany w pobliżu stacji kolejowej, z której odjechał w sierpniu 1942 r. transport do Treblinki. Pomnik ufundowany został przez Komitet Obywatelski „Solidarność” w 50 rocznicę likwidacji getta.