Ciechocinek to najpopularniejsze z uzdrowisk Polski nizinnej, aczkolwiek w piosenkarskich przebojach sławione jest przede wszystkim ze względu na walory towarzyskie. Tutejszy deptak, czyli ulica Tężniowa, jest tym dla Ciechocinka, czym dla Sopotu molo i "Monciak", a dla Zakopanego Krupówki. Celem spacerów tysięcy kuracjuszy jest niezwykle ciekawe miejsce - tężnie, naturalne inhalatorium na otwartej przestrzeni, gdzie oddycha się powietrzem przesyconym jodem i ozonem.
Dzisiaj ciechocińskie solanki służą głównie leczeniu chorób układu oddechowego, nerwowego, krążenia i reumatycznych. Tymczasem gdy w 1824 r. rozpoczęto budowę tężni, głównym celem inwestycji było pozyskanie soli. Tężnie numer 1 i 2, zaprojektowane przez Saksończyka, profesora kieleckiej Akademii Górniczej Jakuba Graffa, ukończono w 1833 r. W 1859 r. zespół uzupełniono o obiekt numer 3. Największa tężnia (nr 2) ma długość 724 m. Łącznie zbudowano 1741,5 m solidnych ścian prawie 16-metrowej wysokości. Ich drewniany szkielet wypełniają ciasno upakowane gałęzie tarniny. To unikalne w skali Europy budowle do odparowywania wody z solanki. Są drugim ogniwem zakładu pozyskiwania soli z naturalnych zasobów. Pierwszym jest fontanna zwana Grzybkiem, stojąca w centrum uzdrowiska. Bije w niej woda czerpana z głębokości 420 m, zawierająca 5,5% soli. Podziemną rurą płynie do tężni, po czym, tłoczona pompami do koryt na ich szczycie, sączy się po gałązkach do zbiorników. W ten sposób "przewietrzona" solanka uzyskuje stężenie 27%.Następnie trafia ponownie do rurociągu, by znaleźć się w warzelni, gdzie w dwuetapowym procesie podgrzewania (warzenia) wykrystalizowuje czysta sól, a produkcyjnymi odpadami są cenione w lecznictwie szlam i ług.
Ludzie od dawna potrafili warzyć sól, która w przeszłości dzięki walorom konserwującym żywność była niezwykle ważnym, strategicznym surowcem. W niedalekim Otłoczynie archeolodzy odkryli najstarszy w Europie piec warzelny Celtów z II-I w. p.n.e. Z czasem doceniono także lecznicze zalety solanki. W Ciechocinku kuracje solankowe spopularyzowali pierwsi lekarze uzdrowiska - Michał Nowacki, który stosował solankę w leczeniu swoich dzieci i Roman Ignatowski. Ich zasługą jest opisanie właściwości ciechocińskich wód oraz opracowanie zasad zdrojowego lecznictwa.
Okres, gdy produkcja soli miała większe znaczenie od kuracyjnych funkcji uzdrowiska już minął. Dzisiaj fontanna, tężnie i warzelnia utrzymywane są głównie po to, by do Ciechocinka nadal zjeżdżali ludzie potrzebujący pooddychać powietrzem bogatym w jod i ozon. Wstęp na teren tężni jest płatny, podobnie jak wejście na pomost na szczycie drewnianych konstrukcji.