Dzisiejszy kościół położony w Jaworznie-Jeleniu nie od razu przypominał swą bryłą typowy kościół. Budowa świątyni przebiegała etapami i minęło jakieś 400 lat, zanim budowla przyjęła sylwetę kościelną. W połowie XVII wieku hrabia Ludwik Mikołaj Grabiański ufundował kaplicę na terenie Jelenia. Wówczas budowla była zamknięta półkolistą absydą, posiadała zakrystię i została wyposażona m. in. w ołtarz główny i ołtarze boczne. Do tego posiadała w murach 5 okien i posadzkę z cegieł. Należała do parafii w Jaworznie.
W 1914 roku biskup krakowski, książę Adam Stefan Sapieha erygował parafię w Jeleniu, została więc otwarta droga, by dokonać jakiejkolwiek rozbudowy czy przebudowy kaplicy, która z czasem okazywała się za mała na potrzeby parafialne. Przygotowanie projektu rozbudowy kaplicy powierzono Stanisławowi Filipkiewiczowi. I tak kaplica w wyniku przebudowy stała się korpusem nowej świątyni, która nabrała cechy stylu neobarokowego. Dziś przyglądając się kościołowi można się nieco nabrać i być w “nieświadomości”, iż jest to tylko kolejny budowlany “zabieg” architektoniczny, polegający na adaptacji “starego” w “nowe”, a w przekonaniu, iż jest to przykład architektury co najmniej barokowej.
Korpus dzisiejszego kościoła przekryty jest dwupołaciowym dachem. Do niego dobudowane są kaplice o półokrągłych bryłach po bokach, a z tyłu, przy półokrągłej absydzie, dobudowano jedną na planie zbliżonym do kwadratu, zakończoną ścianką szczytową nawiązującą do epoki baroku ( neobaroku ), z zachowanymi dla tej epoki esownicami po bokach. Na kalenicy dachu umieszczono wieżyczkę na sygnaturkę, która swą rolę niewątpliwie pełniła do roku 1995, kiedy to do fasady głównej dobudowano wieżę kościelną.
W latach 70. XX wieku, kościół otynkowano i wyposażono. Z wyposażenia, które jest w większości współczesne, wyjątkiem jest zachowany ołtarz główny pochodzący z czasów fundacji hrabiego Ludwika Mikołaja Grabiańskiego.