Kościół pw. Najświętszego Zbawiciela i Wszystkich Świętych budowano w latach 1357-1390, choć częściowo użytkowano go już od lat 70-tych XIV w. Spośród budynków kolegiackich najpierw przystąpiono do wzniesienia głównego skrzydła południowego. Niemal równolegle powstawało skrzydło zachodnie. Przed ukończeniem świątyni postawiono też skrzydło wschodnie, mieszczące Dom Biskupa, a w przyziemiu zakrystię. Obok Domu biskupa umieszczono stajnię i wozownię. Część pomieszczeń gospodarczych została usytuowana wewnątrz dziedzińca, ale niektóre z braku miejsca musiały znaleźć się poza nim. Sam kościół zaś – halowy, prosto zamknięty, bez wyodrębnionego prezbiterium – był świątynią jednocześnie parafialną i kolegiacką. Jej wschodnie przęsło członkowie kapituły wykorzystywali do modlitw chórowych. Istniejąca od początku duża liczba przyfilarowych ołtarzy wzięła się stąd, że każdy z 12 kanoników miął „swój” ołtarz do odprawiania Mszy Św. Później, gdy gremium kanoników zmalało, opiekę nad ołtarzami przejęły cechy i bractwa.
W wyposażeniu kościoła spotykamy cenne dzieła sztuki, przede wszystkim gotyckie i barokowe. Liczne elementy neogotyckie pochodzą z okresu regotyzacji świątyni w latach 1878-82. Niestety, usunięto wówczas znaczną część wielce wartościowych manierystyczno-barokowych artefaktów. Do najcenniejszych należą trzy ołtarze przy wschodniej ścianie kościoła. Pochodzący z lat 1743-48 barokowy ołtarz główny jest niemal identyczny z ołtarzem katedry fromborskiej, a zdobiące go monumentalne postacie świętych Stanisława i Wojciecha to jedne z najwybitniejszych późnobarokowych rzeźb w północnej Polsce. Gotycki kościół kolegiacki zachował wygląd z okresu budowy w 2 połowie XIV wieku. Zmienił się jedynie wizerunek potężnej wieży, która z początku była murowana do wysokości dachu kościoła, wyżej zaś drewniana. Na przełomie wieków XV i XVI podwyższono jej mury, przykrywając dachem siodłowym. Z XVIII w. pochodzi wieżyczka zegarowa, która zastąpiła poprzednią, spaloną od uderzenia pioruna w 1716 r.
Staranne ukształtowanie obronnych cech kolegiaty okazało się dalekowzroczną mądrością budowniczych, bowiem dwukrotnie – podczas wojny głodowej w 1414 r. oraz ostatniej wojny polsko-krzyżackiej w 1520 r. – była atakowana. Za pierwszym razem napastnikom udało się poczynić znaczne szkody, za drugim budowla wytrzymała oblężenie. Oprócz wymienionych wyżej, znajdują się w niej: - gotycki tryptyk, tzw. ołtarz mariacki - późnogotycki tryptyk św. Anna Samotrzeć - ołtarz św. Sebastiana (zwany również ołtarzem Madonny Dobromiejskiej) - ołtarz Trójcy Świętej z rzeźbą Tron Łaski - ambona, usytuowana nietypowo w zachodniej części kościoła - baptysterium - stalle ze scenami cyklu Męki Pańskiej - relikwiarz św. Innocentego w ołtarzu mariackim - obraz Pokłon Trzech Króli - obraz Zdjęcie z Krzyża - obrazy apostołów - kruchta pod wieżą (główne wejście do kościoła).