Uruchomienie 24 czerwca 1870 r. linii kolejowej przez Pszczynę okazało się bardzo dobrym pociągnięciem logistycznym. W miarę rozwoju ruchu kolejowego systematycznie wzrastało zapotrzebowanie na przewozy kolejowe. Rozwiązywało to dotychczasowe kłopoty komunikacyjne. Także przejażdżka koleją żelazną stanowiła nie lada atrakcję dla mieszkańców Śląska, którzy zaczęli odkrywać uroki terenów rekreacyjnych Beskidów.
Właściciele linii - Dyrekcja Kolei, Książę Pszczyński i magistrat w momencie uruchomienia stacji kolejowej w Pszczynie nie byli w stanie ukończyć od razu wszystkich inwestycji. Rosnące zainteresowanie koleją żelazną wymusiło rozwój stacji. Po upaństwowieniu do tej pory prywatnych kolei na Górnym Śląsku i utworzeniu w 1895r. Dyrekcji Kolei w Katowicach, zlecono Königichen Eisenbahn – Betriebsinspektion opracowanie planów jej rozwoju. W 1898r. zaprojektowano powiększenie lokomotywowni o następne 3 stanowiska oraz budowę kolejowej wieży wodnej. Po uzyskaniu certyfikatów i zatwierdzeń wymaganych instytucji rozpoczęto inwestycję.
Pomiędzy dworcem a istniejąca lokomotywownią, na głębokich fundamentach z cegły, kamienia i betonu, wzniesiona została kilkunastometrowa, trzypoziomowa wieża wodna. W jej wnętrzu, na wysokości 10m umieszczono zbiornik wodny o wysokości 3 m i średnicy 6m , który połączono rurami ze znajdującymi się na niższych poziomach urządzeniami wodociągowymi. Każda z kondygnacji wieży miała charakterystyczne małe, wąskie okienka. Całość zamykał drewniany stożkowaty dach zwieńczony 3 metrowym masztem.
Wieża miała za zadanie zapewnić stabilne ciśnienie w zasilanych urządzeniach wodociągowych, szczególnie w funkcjonującej tu sieci zasilającej wykorzystywane parowozy. Po wprowadzeniu w sieci wodociągowej nowych rozwiązań technicznych tj. hydrofory, czy falownikowe układy regulacji obrotów pomp, a także zaniechaniu wykorzystywania w kolejnictwie lokomotyw parowych, dworcowa wieża wodna „poszła w odstawkę”. Mimo swojego ponad 100 letniego wieku przetrwała wiele „zakrętów” naszej historii. Z przykrością trzeba stwierdzić, że po spełnieniu swoich funkcji technicznych została zapomniana i istnieje do tej pory wyłącznie dzięki własnej, solidnej konstrukcji.