Kościół farny św. Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja (1586-1589, 1610-1613), zbudowany z wykorzystaniem murów starszego kościoła (pocz. XIV w.).Dzwonnica barokowa (1783), przebudowana (1883), rekonstruowana (l. 80. XX w.).
Kazimierska fara jest w tym miejscu trzecią świątynią. Pierwszy romański kościół został zastąpiony w XIV w. nowym, gotyckim z cegły. Z tego okresu pochodzi portal przy wejściu głównym. W 1561 r. miasto nawiedził ogromny pożar, którego pastwą padł również kościół. Poniekąd stał się on przyczyną budowy nowej świątyni, w nowym, renesansowym kształcie.
Projekt wykonał i świątynię przebudował (1610-13) pochodzący z Włoch Jakub Balin. Nowa budowla została zbudowana w taki sposób, że wchłonęła i połączyła w jedną bryłę elementy dawnej świątyni ze stojącą do tej pory oddzielnie dzwonnicą. W efekcie powstał kościół jednonawowy, orientowany, z kolebkowym sklepieniem, zdobionym sztukateriami układającymi się w geometryczne wzory, określanymi jako renesans lubelski. Zdobiony w sterczyny szczyt kościoła stał się inspiracją dla budowniczych kazimierskich spichlerzy.
W ołtarzu głównym znajduje się XIX – wieczny obraz przedstawiający męczeńską śmierć św. Bartłomieja, a powyżej obraz św. Kazimierza Królewicza z 1650 r. Wystroju prezbiterium dopełniają XVII-wieczne stalle oraz ambona z datą 1615 umieszczoną pod korpusem. Cennym zabytkiem fary jest chrzcielnica wykonana w 1587 r. przez Santi Gucciego – najwybitniejszego architekta II poł. XVI w. działającego na dworze królewskim w Krakowie. W kościele zwraca uwagę również figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem – to kopia XV-wiecznej rzeźby zaliczanej do typu tzw. Pięknej Madonny.
W antepediach bocznych ołtarzy umieszczone są kurdybany. Prawdopodobnie pochodzą one ze zdobyczy wiedeńskich. Są to dekoracyjne, specjalnie wyprawione skóry zwierzęce, misternie zdobione ornamentami i naturalnymi barwnikami (trwałość koloru szacuje się na ok. 700 lat). Nazwa ich pochodzi od Kordoby – mauretańskiego miasta słynącego z tego rodzaju ozdób.
Niezwykle cennym elementem wyposażenia są organy z 1620 r. zaliczane do najstarszych w Polsce. Powstały prawdopodobnie w warsztacie gdańskim lub toruńskim. W okresie letnim można posłuchać ich brzmienia w czasie koncertów muzyki organowej i kameralnej.
Do bryły kościoła z biegiem czasu dobudowano kilka kaplic. Naprzeciw bocznego wejścia do kościoła znajduje się Kaplica Różańcowa, gdzie na ścianach w alegoryczny sposób przedstawiono moc modlitwy różańcowej, a po przeciwnej stronie Jana III Sobieskiego przed bitwą wiedeńską. Kolejna kaplica po prawej stronie to Kaplica Borkowskich, wybudowana przez Mikołaja Borkowskiego i jego żonę Elżbietę z Kochanowskich (wg jednych źródeł córkę, wg innych bratanicę sławnego poety). Na jednej ze ścian epitafium brodatego mężczyzny – prawdopodobnie Mikołaja Przybyły (właściciela pięknej kamienicy na Rynku). Kolejna Kaplica Górskich – nawiązująca swoją architekturą do Kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu.
Ciekawostką fary jest meluzyna – ozdobny świecznik w kształcie głowy jelenia – z naturalnym porożem. Wiąże się z nim legenda, jakoby król Kazimierz Wielki ufundował kazimierski kościół w miejscu, gdzie upolował pięknego jelenia. Faktycznie fara powstała około 150 lat przed królem Kazimierzem. Wchodząc do kościoła wejściem głównym warto zwrócić uwagę na drewniane XVII – wieczne drzwi, noszące ślady włamania. W latach ’70 złodziej próbując dostać się do kościoła bezceremonialnie odrąbał siekierą fragment zabytkowych drzwi.
W pobliżu fary stoi XVIII-wieczna dzwonnica. W latach '80 XX w. przywrócono jej pierwotny wygląd.