Wieś Żabin to niewielka nadgraniczna miejscowość, założona została w I połowie XVI w. a swoją nazwę najprawdopodobniej zawdzięcza Prusowi o imieniu Sabina. Nazwa zresztą zmieniała się na przestrzeni wieków, ostatnią funkcjonującą jeszcze w 1945 r. to Kleinlautersee. Pierwszy kościół zbudowano w latach 1565 i 1570, jednak parafię erygowano dopiero w 1609 r. i już jako parafię ewangelicką. Niestety spokój nowo powstałej społeczności został dość gwałtownie zmącony w 1657 r. kiedy to Żabin i okoliczne miejscowości splądrowane zostały przez wojska tatarskie, spaleniu uległ także stuletni kościół.
Nową świątynię wybudowano dość szybko bo już w 1672 r. i wówczas była to budowla orientowana. Wieża pochodzi z późniejszego okresu gdyż datowana jest na rok 1746 a oryginalną pamiątką tego okresu jest metalowa chorągiewka wietrzna na jej szczycie z inicjałami fundatora.
Ten sam okres to ponownie ciężkie czasy dla Żabina, przez całą parafię przetoczyła się epidemia dżumy i jak podają kroniki wieś została niemal całkowicie wyludniona. Tak mówią źródła ale z pewnością odrodziło się gdyż już w 1817 r. przebudowano ściany kościoła i wyposażono kościół w duchu protestantyzmu, czyli bardzo skromnie. Głównymi elementami wnętrza był wówczas ołtarz z amboną, organy i ławki, zachowując jednak surowy charakter wystroju. Z czasów gdy była to budowla gotycka zachowała się tylko część dolna murów oraz wspomniany ołtarz pochodzący z ok. 1680 r., i w tej niezmienionej forma budowla przetrwała do 1945 r.
Po II wojnie światowej, jak większość protestanckich świątyń, kościół został oddany do użytku ludności katolickiej, przeszedł wówczas gruntownie odrestaurowanie i ponowne wyposażenie. Do 1968 r. był to kościół filialny lecz 8 grudnia owego roku stał się samodzielna placówką duszpasterską pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Kanoniczne erygowanie parafii nastąpiło 12 września 1981 r. a w 1982 r. kościół wpisany został do rejestru zabytków.
Jeśli dotrzemy do tego miejsca warto też udać się na stary i zabytkowy cmentarz pochodzący z I połowy XIX w., znajdujący się w pobliżu na wydzielonym terenie. Warto gdyż nie wiele już z niego pozostało, jest niemal całkowicie zdewastowany. Szkoda, bo takie miejsca do historia takich miejsc, niegdyś żywa a teraz coraz bardziej zacierana.