Od początku istnienia Kapituły Warmińskiej we Fromborku, kanonicy byli chowani w katedrze. Początkowo grzebano ich pod posadzką wokół bocznych ołtarzy a od roku 1720 w krypcie pod prezbiterium. Z powodu braku miejsca na dalsze pochówki a także z powodów sanitarnych, w 1908 roku nieopodal Wzgórza Katedralnego założono cmentarz kanoników.
Nekropolia ta stanowi uzupełnienie w części południowej ogrodów kanonickich, od strony miasta prowadzi do niego prawie stulenia aleja lipowa. Pierwszego pochówku na tym cmentarzu dokonano w 1911 roku, ostatniego w roku 1946. W sumie spoczywa na nim 22 kanoników oraz 1 wikariusz katedralny, wszyscy oni byli wysoko wykształconymi duchownymi i dostojnikami kościelnymi a spora część z nich nosiła polsko brzmiące nazwiska.
Cmentarz składa się z czterech kwater, podzielonych poprzeczną i podłużną aleją lipową. Podłużna aleja, bogato wysadzona starodrzewiem tworzy główna oś nekropolii, która biegnie bezpośrednio od bramy cmentarza. Zdecydowanie ciekawym elementem owej alei jest jej zakończenie, umieszczono tam bowiem monumentalną rzeźbę z piaskowca znaną pod nazwą Grupa Ukrzyżowania – Chrystus Ukrzyżowany w asyście Matki Bożej i Świętego Jana Ewangelisty. Jest to wykonana na początku XX wieku kopia dzieła Tilmana Riemenschneidera, jej autorem był Joseph Seitz.
Większość nagrobków na mogiłach wykonana jest z kutego żelaza, kamienia i drewna. Wszystkie te dobrze zachowane miejsca pochówków oraz ceglane ogrodzenie z żelazną bramą, także układ otaczającej wysokiej zieleni sprawiają iż nekropolia kanonicka zachowała specyficzny charakter. Znajdujący się przy ulicy Sanatoryjnej ów cmentarz jest obecnie nieczynny a oficjalnie zamknięto go w 1972 roku, w 1996 roku wpisany został do rejestru zabytków i stanowi własność Warmińskiej Kapituły Katedralnej we Fromborku.