Groty jako pewien rodzaj architektury posiadają dość odległą historię, wzmianki o takich budowlach odnajdziemy już w starożytnym Rzymie. Wówczas pełniły one rolę pawilonów ogrodowych, często bardzo bogato zdobione a ich głównym zadaniem było zapewnienie chłodu w chwilach odpoczynku. W średniowieczu groty nadal pełniły podobną funkcje ale również zaczynały przybierać charakter bardziej religijny, stały się miejscem odosobnienia pustelników zapewniając im cisze i warunki do kontemplacji. Należy przyjąć iż moment przejścia od przeznaczenia świeckiego do sakralnego tego typu obiektów prawdopodobnie nastąpił w drugiej połowie XIX wieku, a przyczyniły się do tego objawienia w Lourdes w 1858 roku.
Na ten właśnie okres przyjmuje się powstanie groty maryjnej we Fromborku, umiejscowionej w zachodniej części ogrodów kanonicznych przy ulicy Krasickiego. W przeszłości była to część parceli przynależnej do nieistniejącej już kurii kanonicznej po wezwaniem Świętego Józefa. Trzeba tu nadmienić że groty na gruncie warmińskim to bardzo rzadkie obiekty, a ta wspomniana pod względem rozmiaru jest największa wśród wszystkich znanych przykładów.
Budowla w całości wzniesiona została z dużych granitowych głazów i uzupełniona tufem wulkanicznym, forma tej porowatej skały ma dość realistycznie przypominać scenerię objawień w Lourdes. Główny wystrój groty to duża figura maryjna ustawiona w górnej niszy, charakteryzuje ją dość specyficzna forma złożenia rąk do modlitwy. Urok tego miejsca podkreślają posadzone kiedyś w pobliżu dwa dęby, które obecnie są wiekowymi drzewami.