Kościół został wzniesiony na początku XIV wieku na miejscu wcześniejszej drewnianej świątyni. W 1577 roku podczas trzykrotnych napadów gdańszczan na dobra klasztorne kościół został doszczętnie zniszczony. Odbudowano go w latach 1591-1593, a w dniu 16 stycznia 1604 roku odbyła się jego konsekracja.
W latach 1831-1920 kościół znajdował się po administracją gminy ewangelickiej. Ewangelicy opuścili kościół w 1920 r. i przenieśli się do nowego Kościoła Pojednania. Świątynia ponownie przeznaczona została katolikom dopiero 2 lipca 1945.
Dwunawowy kościół zbudowany jest na rzucie prostokąta. Jest murowany, otynkowany i nakryty dwuspadowym dachem, nad którym wznosi się przylegająca do nawy niewielka wieża. Wyposażenie świątyni to między innymi: rokokowa ambona, konfesjonał oraz ołtarz z drugiej połowy XVIII w. z obrazem Chrystusa z 1853 roku.